Jamaica-kráin og Fortitude eru tveir nýir þættir sem hófu göngu sína á RÚV síðastliðið fimmtudagskvöld. Ég gerði mér vonir um að Jamaica-kráin stæði undir væntingum en þættirnir eru gerðir eftir frægri bók Daphne du Maurier. Ekki varð mér að ósk minni. Umhverfið var allt svo grátt og og drungalegt og ekki bætti úr skák að allar helstu persónur voru einstaklega önugar og geðvondar.
Svo var komið að annarri þáttaröð af Fortitude sem ég skil reyndar ekki af hverju var gerð, nógu leiðinleg var sú fyrsta. Í ofurbjartsýni ákvað ég samt að horfa. Í Fortitude var vetur og snjór og allar helstu persónur voru afar mæddar á svip, reyndar svo mjög að engu var líkara en þær væru að glíma við tilvistarþunglyndi. Skyndilega fór ein persóna þáttarins að tala um mannætu sem mér skildist að gengi laus. Ég hugsaði með mér að kannski væri þessi þáttaröð ekki alveg vonlaus. Svo fannst höfuðlaust lík. Hver veit hvað gerist í næstu viku.
Ein ástæða þess að ég ákvað að horfa á Fortitude er að Dennis Quaid er þar meðal leikara og mér hefur alltaf fundist hann fallegur og sjarmerandi maður. Ég veit að maður á ekki að hlutgera karlmenn en stundum er það óhjákvæmilegt. Þegar Quaid birtist var hann skelfilega ræfilslegur, leit út eins og hann hefði vakað í þrjá sólarhringa. Hann var ekki til prýði og ég hafði ekkert gaman af að horfa á hann.
Þetta fimmtudagskvöld voru semsagt á dagskrá tveir nýir framhaldsþættir sem eiga það sameiginlegt að persónur þeirra eru vansælar og fýlulegar. Fullmikill drungi fyrir minn smekk. Ég ætla þó að halda áfram að horfa á Jamaica-krána því mér þykir vænt um söguna. Kannski held ég áfram að horfa á Fortitude. Þegar ég horfði á fyrstu þáttaröðina skildi ég ekki hvað var að gerast. Vonandi gengur mér betur við áhorfið á þá nýju.