Það er margt líkt með Batman vs. Superman og nýjustu Marvel-myndinni. Báðar hefjast á því að ofurhetjurnar verða að takast á við afleiðingar af hinni miklu eyðileggingu sem þær hafa valdið í fyrri myndum. Hápunkturinn er svo einvígi á milli holdtekningar ameríska draumsins sem berst við milljarðamæring sem syrgir látna foreldra með því að hanna búninga með alls konar vígtólum. Og í báðum myndum er einni hetju ofaukið, þar Wonder-Woman, hér Spider-Man. En einhvern veginn tekst Marvel alltaf betur upp í bíó en DC.

Þó að titillinn beri nafn Captain America er hér í raun þriðja Avengers-myndin á ferð. Og þar sem sú síðasta jaðraði við að vera ofhlaðin er öllu nú stillt örlítið í hóf. Persónurnar fá tíma til að anda á milli slagsmála og stigmögnun stríðsins verður því trúverðugri. Bardagaatriðin eru líka raunsæislegri af ofurhetjumynd að vera. Engar borgir eru jafnaðar við jörðu, í mesta lagi einn flugvöllur. Sterkustu hetjurnar, Hulk og Þór, eru fjarverandi, sem gerir það aftur að verkum að hasarinn verður jarðbundnari. Meira að segja löggan skiptir hér einhverju máli. Og gott ef ekki er líka að finna einhverjar vangaveltur um gildi hefndarinnar, sem oftast er talin öllum dyggðum æðri í Hollywood-myndum

Það er helst að myndin misstígi sig um miðbikið þegar nýr Spider-Man er kynntur til sögunnar og virðist eiga heima í annarri sögu, og vægi Tony Stark sem örlagavalds allra annarra er orðið heldur mikið. En hún finnur brátt fæturna aftur í æsispennandi lokaslag sem tekst, ólíkt flestum slíkum í ofurhetjumyndum, að koma á óvart.