Stundum finnst manni sem Michael Moore sé Van Helsing W. Bush-áranna, aðgerðarlaus vampírubani þegar vampíran er komin á eftirlaun. En með framboði Trump er kannski kominn tími á hann aftur. Því hann hefur enn margt að segja.

Trump er hér fjarverandi, enda er áherslan á Evrópu. Og þannig fáum við þjóðfélagsgagnrýni sem er bæði uppbyggileg og jákvæð. Og kemst líka að þeirri niðurstöðu að Ísland sé í raun best í heimi.

Líklega er myndin sem hann sýnir af gömlu álfunni heldur mikil glansmynd. Ef Ítalir eru alltaf svona fullnægðir, hvers vegna er fæðingartíðnin svona lág? Og ef það er svona mikil áhersla á félagsþroska í finnskum skólum, hvers vegna segja þeir þá aldrei neitt?

Margt er þó fróðlegt í myndinni. Líklega fitna Frakkar ekki vegna þess að þeir fá þriggja rétta lúxusmáltíðir á hverjum degi í skólanum og sjá því engan tilgang með skyndibitamat. Að sjálfsögðu getur Moore ekki farið til Þýskalands án þess að minnast á nasismann, en klykkir út með að Bandaríkin ættu að minnast sinnar eigin sögu frumbyggjamorða og þrælahalds á sama hátt.

Þegar hann kemur til Íslands fáum við að sjálfsögðu að heyra að hér voru allir bankamenn settir í fangelsi, síðan er viðtal við Viggu dýrling og þá „montage“ af íslenskum konum sem hann telur þær manneskjur sem líklegastar séu til að bjarga heiminum. Dálítið yfirgengilegt en gullfallegt um leið. Maður er alltént feginn að vera ekki Bandaríkjamaður, með ekkert sumarfrí eða fæðingarorlof og rándýrt heilbrigðiskerfi, en þó endar myndin á raunverulegri von um betri framtíð.