Við höfðum verið vöruð við. Dómarnir að vestan voru skelfilegir. Og ekkert við hinn sameinaða ofurhetjuheim DC gaf tilefni til bjartsýni. En kannski er það einmitt þegar væntingarnar eru svo litlar að hlutirnir koma manni skemmtilega á óvart.

Óþarfi er að fjölyrða um plottið. Vondi kallinn kemur og vill útrýma heiminum, en við losnum þó við að sitja í gegnum langar útskýringar á ástæðu þess. Og þessi nýi, rómantíski Jóker er frekar litlaus karakter. Það er bara einn raunverulegur bíó-Jóker, og nafn þess sem lék hann byrjar ekki á J.

Vondu karlarnir úr Batman-sögunum eru hér saman komnir og áður en langt um líður eru þeir staddir í einhvers konar Escape from New York-veröld. Hver og einn er fimur á sín vopn og úr verður ágætis B-mynd. Og það að þeir séu ekki hetjur gerir það að verkum að persónurnar geta dáið, sem er eitthvað sem vantaði svo áþreifanlega í til dæmis Expendables-myndirnar.

Þó að ekki borgi sig að ofhugsa málið er myndin heldur ekki alveg hugsunarlaus. Systir mín, sem hefur kynnt sér fangelsismál í Bandaríkjunum, segir að þetta sé nú nokkuð raunsönn lýsing. Og svo spennandi að hún snerti varla poppið.

Vissulega er maður örlítið þreyttur á góðum fjöldamorðingjum, og myndin missir sinn móralska kompás þegar jafnvel góðu gæjarnir fara að drepa saklaust fólk. En glæpamenn sem eru að reyna að bæta fyrir fyrri misgjörðir gefa kannski loksins hinn þunga móralska undirtón sem bæði Batman og Superman voru að leita að. Líklega er þetta skásta DC-myndin síðan Dark Knight.