Þegar Bryan Cranston er kominn aftur í eiturlyfjabransann finnst manni eins og hér hljóti að vera Breaking Bad í bíó á ferð. En öllu er snúið á haus, hann er lögga sem þykist vera eiturlyfjasali, og í Jesse-hlutverkinu er aðstoðarmaður sem er óheflaður en þó fær í sínu starfi.

Þetta er sönn saga sem gerist á 9. áratugnum þegar stríðið gegn eiturlyfjum var í algleymingi og CIA, Noriega og Contra-skæruliðar blönduðust inn í málin. Hér er því um að ræða nokkurs konar raunsæisútgáfu af Miami Vice, þar sem óhóf Reagan-áranna er sýnt í öllu sínu kókaínpæklaða og stundum hómófóbíska veldi.

Þetta er þó ekki hefðbundin „gangster“-mynd, og ofbeldið er naumt skammtað. Hér snýst allt um peningaþvætti, og eins og um 600 Íslendingar vita er Panama besti staðurinn til að geyma illa fengið fé. Myndin á því meira erindi við Íslendinga í dag en búast mætti við af sögu um suðurameríska eiturlyfjabaróna á 9. áratugnum.

Leynilögreglumaðurinn samsamar sig skúrkunum eins og lög gera ráð fyrir í slíkum myndum, en í stað þess að gera illmennin að svölum töffurum skín manneskjulega hliðin í gegn. Cranston er góður að vanda, en persóna hans er ekki nógu vel uppbyggð. Hvernig fór bókhaldari að því að verða svona góður að villa á sér heimildir meðal stórglæpamanna? Og hvers vegna fara þessir annars varkáru menn að treysta honum svona mikið?

Myndin nær því hvorki sömu hæðum og Donnie Brasco, sem hún minnir dálítið á, né heldur meðalþætti af Breaking Bad. En hvað gerir það svo sem?