Mikil eftirvænting var á heimili höfundar þessa pistils fyrir frumsýningu á fyrsta þætti sjöttu þáttaraðar af Game of Thrones um síðustu helgi. Reyndar var ykkar einlægur fullkomlega einn um að upplifa þá eftirvæntingu á heimilinu en hún var samt allt að því áþreifanleg. Öðru heimilisfólki gat ekki staðið meira sama. Um talsvert skeið hef ég nefnilega verið mikill aðdáandi sagnabálksins sem George R.R. Martin hefur gengið alltof hægt að skapa. Nú er svo komið að sjónvarpsþættirnir eru komnir fram úr bókum Martins, sem ég hef lesið spjaldanna á milli, og því upplifði ég það í fyrsta sinn að vita ekkert hvaða stefnu sagan myndi taka. Það var góð tilbreyting frá þeirri tilfinningu að vita nánast hvert skref sem söguhetjurnar stíga eða að pirra sig á því þegar framleiðendur þáttanna „styttu sér leið“ í gegnum söguþráð bókanna.
Það var því afar góð stund sem ég átti með þessum vinum mínum á skjánum, hvort sem um var að ræða endurnýjun kynna við sjarmerandi aðalpersónur eins og Daenerys eða Tyrion eða að finna fyrirlitninguna í garð Ramsey Bolton vaxa, nánast umfram það sem eðlilegt getur talist. Sennilega komast fáir höfundar með tærnar þar sem Martin hefur hælana í sköpun á viðurstyggilegum illmennum. Ungur konungur af Lannister-ætt var svo hataður í þáttunum að ólíklegt verður að teljast að sjónvarps- eða kvikmyndaunnendur gætu samþykkt leikarann í einhverju öðru hlutverki í framtíðinni. Blessunarlega hefur leikarinn ungi látið hafa eftir sér að hlutverkið verði að öllum líkindum hans síðasta, hugurinn stefni annað.
Almennt virðast aðdáendur hafa verið afar ánægðir með nýjan þátt. Sögur einstakra persóna þróuðust áfram án þess að eitthvað krassandi ætti sér stað en nóg var um dularfull atriði sem hafa ýtt undir fjölmargar kenningar um framhaldið sem aðdáendur ræða sín á milli. Eins rangt og það kann að hljóma þá stefnir í frábært sumar fyrir framan imbakassann.
