Við hittum Björgvin Franz Gíslason fyrir í Borgarleikhúsinu. Stutt er í frumsýningu á söngleiknum Matthildi sem margir bíða með eftirvæntingu. Björgvin verður þar í stóru hlutverki, samhliða því að leika í Elly sem er nú komin yfir 200 sýningar.
Munt þú eitthvað hitta fjölskylduna á næstunni?
„Ég tek kannski á móti börnunum þegar þau koma úr skólanum en fyrir utan það verð ég í vinnunni,“ segir Björgvin kíminn. Það er létt yfir honum en jafnframt augljós spenna fyrir að fara að sýna annað stórt verk. Við settumst niður og ræddum saman um leiklistina, æskuna með ADHD, áfengisvandamálið á yngri árum og skammvinnt samstarf með Clint Eastwood.
Þetta er brot úr stóru viðtali í helgarblaði DV.
Björgvin Franz hefur aldrei formlega verið greindur með ADHD. En fagfólk sem þekkir til hefur sagt honum að enginn vafi leiki á að hann sé haldinn því, líkt og faðir hans og dóttir. Þetta kom fram hjá Björgvini strax á leikskólaaldri en þá var hugtakið ekki þekkt hér á landi.
„Leikskólakennararnir, ættingjar og vinir voru allir að reyna að komast að því hvað væri að mér,“ segir Björgvin og skellir upp úr. „Lífið gat verið flókið en ég fékk mikinn stuðning frá foreldrum mínum. Stór hluti af þessu er þráhyggja. Ég fékk til dæmis þráhyggju fyrir Rocky Horror um tíma. Á meðan aðrir strákar voru úti í fótbolta var ég að klæða mig í kjóla og korselett. Ég var alltaf að fara í eitthvert gervi. Leikskólakennararnir mínir mæltu eitt sinn með því að ég yrði sendur til sálfræðings. Þá var ég alltaf úti í horni, setti á mig húfu, sagði einhverja setningu og hnerraði svo húfunni af mér. Aftur og aftur og aftur. Kennararnir héldu að það væri eitthvað meiriháttar að, en þá var ég með þráhyggju fyrir að leika atriði með mömmu úr áramótaskaupinu frá 1981. Þar sem hún hnerraði af sér hárkollu. Sálfræðingurinn vissi heldur ekki hvað var að og greindi mig með óbilandi áhuga á leiklist,“ segir Björgvin og skellihlær. „Ég var líka með Tourette, eins og pabbi, endalausa kippi og búkhljóð. En ég óx upp úr því.“
Varstu erfiður krakki?
„Ég held það þó að mamma vilji ekki heyra á það minnst. Ég hitt eitt sinn konu á djamminu sem hafði unnið í sumarbúðum í Vatnaskógi þar sem ég var. Hún sagði: „Björgvin, þú varst svo leiðinlegt barn!“ Því ég hékk utan í starfsfólkinu og gat ekkert leikið mér með hinum börnunum fyrir allri minni þráhyggju. Frændfólk mitt hefur einnig sagt mér að ég hafi verið algjörlega óalandi og óferjandi, uppi um allt og úti um allt.“
Björgvin segist vera einn af þeim heppnu. Hann hafi aldrei þurft að fara á lyf við ADHD og hafi náð meiri ró með hjálp jóga og íhugunar. Hann sé hins vegar ennþá að kljást við þetta og fari oft fram úr sér. En að sama skapi sé þetta drífandi afl.
„Ég fæ einhverja hugmynd og framkvæmi hana samstundis, ég get ekki beðið. Hvort sem það er í leikhúsinu eða á heimilinu. Ég verð alltaf að laga allt strax. Oft kemur það fyrir að konan mín stoppar mig og segi mér að ég þurfi að hlusta,“ segir Björgvin og brosir. „Ég er líka ferlega þrjóskur og hika aldrei við áskoranir, sérstaklega ef þær eru á leiksviðinu. Þá er ég til í að gera hvað sem er.“
Hvernig eruð þið pabbi þinn saman, báðir með ADHD?
„Það er mjög skrautlegt mix og geta orðið árekstrar, sérstaklega þegar ég var yngri. Við áttum mjög góðar stundir og hann hefur alltaf stutt mig þegar ég hef farið í gervi og verið í karakter. Hann er eins og ég og meira að segja aðeins ýktari. Því lenti okkur stundum saman. En við erum mjög góðir vinir í dag.“
Þegar kom fram á unglingsárin breyttist Björgvin úr litlum taugaveikluðum strák í töffara. Hann gekk í Austurbæjarskóla, átti fjölda vina, skartaði síðu hári, sólgleraugum, rauðum kasmírjakka, Levi’s-gallabuxum og Harley Davidson-stígvélum. Snemma byrjaði hann að reykja og drekka.
„Ég sat stundum á skólalóðinni og reykti. Eitt sinn kom kennari út og skammaði mig fyrir að reykja ekki á réttum stað. Þá var sem sagt sérstakt horn þar sem börn máttu reykja!“
Varstu vandræðaunglingur?
„Nei, en ég fylgdi þeim eftir,“ segir Björgvin og skellihlær. „Ef þeir sprengdu upp klósett þá var ég rétt fyrir aftan og fyrstur til að hlaupa í burtu.“
Á yngri árum háði Björgvin sína baráttu við Bakkus. Áfengi varð snemma að vandamáli hjá honum en hann hætti að drekka aðeins 22 ára gamall, eftir tvær áfengismeðferðir.
„Ég heyrði einhvern Ameríkana segja: „First it was fun, then fun with problems, then problems.“ Þannig var þetta hjá mér. Tvisvar sinnum gerði ég tilraun til að hætta að drekka. Í fyrra skiptið áður en ég fór í leiklistarskólann árið 1996 en byrjaði aftur eftir þrjá mánuði. Eins og svo margir alkóhólistar hélt ég að ég hefði náði tökum á þessu. Þetta hefði einungis verið unglingavandamál sem eftir á að hyggja er svolítið fyndin ranghugmynd. Ég byrjaði á að drekka aðeins léttvín en ekki leið á löngu þar til að ég var kominn aftur í sterkt. Árið 1999 fór ég aftur í meðferð og varð edrú 14. apríl það ár. Ef ég held áfram því sem ég á að vera að gera fagna ég tuttugu ára edrúafmæli í vor.“
Björgvin segist hafa fengið mikinn stuðning frá foreldrum sínum á þessum tíma. Gísli hafði sjálfur gengið í gegnum þetta og Edda verið aðstandandi.
„Mamma fræddi mig mikið um þetta, sem hjálpaði mér mikið. Því ég skildi ekki af hverju ég gerði alla þessa hluti sem ég gerði. Mér fannst ég ekki vera ég og þetta var ekki það sem ég vildi standa fyrir. Hún sagði mér að þetta væri svolítið eins og að vera Dr. Jekyll og Mr. Hyde, en ég yrði samt að taka ábyrgð á gjörðum mínum og ég yrði að hreinsa upp skítinn.“
