Elín (28) spáir í Eurovision:
Elín fyllist mikilli gleði ár hvert þegar Eurovision-keppnir fara í gang víðs vegar um Evrópu, enda mikill Eurovision-aðdáandi og fer ekki leynt með áhuga sinn á keppninni. Spennan magnast allt þar til dagur lokakeppninnar fer fram. Hér spáir Elín í framlögin í ár og líklega sigurvegara.
Það hefur sjaldan verið meiri spenna eða meiri pólitík í aðdraganda Eurovision en nú í ár. Í fyrra var það hin glæsilega Jamala frá Úkraínu sem bar sigur úr býtum með laginu 1944 sem fjallar auðvitað um brottflutning Rússa á Töturum frá Krímskaga undir lok síðari heimsstyrjaldar. Það bjuggust raunar fáir við því að Jamala myndi sigra því í aðdraganda keppninnar höfðu augu flestra Eurovision-spámanna og veðbanka beinst að rússneska „vélmenninu“ Sergey Lazarev. Hann mætti með þrusuflottan Eurovision-slagara, fullkomna raddbeitingu og flutning, allar tæknibrellurnar. Það mun seint líða áhorfendum úr minni þegar sviðið fór á hlið og Sergey fór að snúast í hringi í loftinu. Þetta voru sjónhverfingar á einhverju nýju stigi sem höfðu ekki sést áður í Eurovision. Það var því áfall fyrir Rússa að tapa og hvað þá að tapa fyrir hinu mjög svo pólitíska framlagi Úkraínu. Eftir úrslitin fór á kreik orðrómur þess efnis að Rússar hefðu í hyggju að taka ekki þátt í Eurovision 2017 en það fór þó svo að þeir sendu inn atriði. Rússar tilnefndu Juliu Samoylova sem flytjanda framlags Rússa einum degi áður en skilafrestur rann út. Úkraínska leyniþjónustan bannaði hins vegar atriði Rússa þar sem flytjandinn Julia Samoylova væri á svörtum lista eftir að hafa farið ólöglega samkvæmt úkraínskum lögum á Krímskaga eftir innrás Rússa þangað 2014 til að koma fram. Í kjölfarið reyndu forsvarsmenn keppninnar að tefla fram tillögum að lausnum, svo sem að Rússar myndu flytja sitt framlag í gegnum gervihnött og svo framvegis, en allt kom fyrir ekki. Hvorki Rússar né Úkraínumenn voru tilbúnir að ganga að þessum tillögum. Niðurstaðan er sú að Rússar verða ekki með í ár. Hvaða þýðingu það kemur til með að hafa er erfitt að segja. Sumir spámenn hafa haldið því fram að þetta hjálpi aðallega hinum búlgarska Kristian Kostov en honum er reyndar spáð mjög fínum árangri, öðru sæti af veðbönkum.
Það eru klárlega tveir skólar þegar kemur að afstöðu til þess hvort Eurovision eigi að vera algjörlega hlutlaus þegar kemur að pólitík eður ei. Þrátt fyrir blátt bann keppninnar við pólitískum áróðri hefur hann lengi verið viðloðandi, óbeint í gegnum stigagjöf (fullyrðing höfundar – ekki vísindalega sönnuð) og svo oft og tíðum með mjög beinum hætti. Hún Loreen okkar allra var nú harðlega gagnrýnd fyrir að hitta mannréttindasamtök í Aserbaídsjan. Þá hafa Armenar ekki verið neitt sérstaklega átakafælnir en þeir hafa bæði sungið um óviðurkennd þjóðarmorð Tyrkja auk þess sem þeir neituðu að taka þátt þegar keppnin var haldin í Baku 2012 vegna deilna um Nagorno-Karabakh-héraðið. Almennt hafa síðan kynnar keppninnar síðastliðin ár ítrekað þurft að minna salinn á stefnuna um pólitískt hlutleysi því það hefur ítrekað verið púað á bæði Rússa og Ísraela. Þetta eru bara nokkur dæmi um pólitíkina sem hefur birst en því má, líkt og framan getur, sannarlega halda því fram að pólitíkin sé í hámæli í aðdraganda þessarar keppni.
Sagan hefur þó kennt okkur að þegar kemur loksins að keppninni og undanriðlarnir hefjast, hvað þá þegar lokakvöldið hefst, þá sameinast Evrópa nokkurn veginn öll í því að hafa gaman. Þetta er nú einu sinni þegar öllu er á botninn hvolft svo strangheiðarlegt stuð! Þetta er algjör veisla. Langflestir finna sér partí, meira að segja mestu sófakartöflur klæða sig í buxur og fara út meðal fólks. Gestgjafar Eurovision-partía um alla Evrópu láta verkin tala í snakk- og nammiganginum í matvöruversluninni og það er gósentíð hjá pítsu- og hamborgarasölumönnum. Það er stemning og gleði í loftinu. Og svo loksins, loksins koma orðin sem við höfum öll beðið eftir: „GOOD EVENING EUROPE.“
Nú er ég búin að kynna mér ágætlega framlög keppninnar í ár og það er ýmislegt mjög gómsætt á boðstólum.
Miðað við fyrstu spár þá er í raun lagt upp með að sigurinn sé nánast í hendi hjá ítalska sjarmatröllinu Francesco Gabbani. Hann flytur lagið Occidentalis Karma en titill lagsins íslenskast nokkurn veginn sem Vestrænt karma. Þó að lagið sé í grunninn bara brjálæðislega „næs“ popplag þá er það líka heimspekilegur heilabrjótur. Lagið er eins konar háðsdeila á það hvernig Vesturlandabúar hafa tekið upp einhverja skrítna útgáfu af austurlenskri speki. Francesco hefur í viðtölum bent sem dæmi á að Vesturlandabúar stundi jóga til að auka núvitund en geti þó ekki farið í tímann ef þeir eru ekki í dálítið töff og viðeigandi jógaklæðnaði. Textinn er blanda af þessari ádeilu og tilvísunum til Nakta apans eftir Desmond Morris sem fjallar um þróun mannsins og apa og samanburð á þessum dýrategundum. Sögur herma að Desmond Morris sé sjálfur aðdáandi lagsins og sérstaklega textans sem honum á að þykja sérlega fágaður og hann á að hafa sent Francesco vini sínum áritað eintak af bókinni Nakta apanum. Þetta er líklega rannsóknarefni fyrir lengra komna og forfallna Eurovision-aðdáendur en líklega munu flestir láta sér nægja að heyra þetta frábæra lag og dilla sér með laufléttum dansi sem fylgir með, saminn af Francesco sjálfum. Síðan á auðvitað ekki eftir að skemma fyrir ef að górillan sem var með Francesco á sviðinu á Ítalíu og í myndbandinu fylgir honum á sviðið í Kænugarði.
En þrátt fyrir að Francesco sé verulega sigurstranglegur eru nokkur lönd sem gætu veitt honum harða keppni og hver veit nema eitthvert þeirra komi að óvart og „steli“ sigrinum.
Búlgarska laginu, Beautiful Mess, er einnig spáð góðu gengi og er í öðru sæti hjá veðbönkum. Þetta er falleg, frekar róleg poppballaða um ungan mann sem hefur engu að tapa, en er með ósnertanlega ást. Allt gott og blessað en ég held persónulega að Francesco þurfi ekki að hafa miklar áhyggjur af þessu framlagi nema auðvitað öll „rússaatkvæðin“ renni til Búlgaríu.
Ef ég væri Francesco þá væri ég frekar að stressa mig á hinni djúprödduðu Blanche frá Belgíu og sjóðheita Svíanum Robin Bengtsson. Elli Delvaux betur þekkt sem Blanche mætir með lagið City Lights sem er dálítið sérstakt lag og það er erfitt að finna heppilegan samanburð. Það er óhætt að segja að á Eurovision-mælikvarða er þetta svona frekar töff framlag. Það leynist ágætis taktur þarna fyrir aftan djúpa rödd Blanche og það er vel hægt að dansa við þetta. Hættan er sú að Blanche er frekar líflaus flytjandi. Til þess að hún geti unnið Francesco þarf annað tveggja að gerast: Blanche þarf að finna einhvern vísi að sjarma og spönki eða Belgar þurfa að lyfta grettistaki og búa til sjónrænt listaverk til að vinna upp á móti lágu orkustigi Blanche.
Í tilviki Robin Bentsson vantar hins vegar ekki neina orku. Þar er hátt orkustig. Mjög hátt og nóg af testósteróni. Karlkyns módel/dansarar sameinast í hlaupabrettarútínu sem þeir framkvæma án þess að það komi hrukka á jakkafötin. Þeir eru bara tilbúnir, ætla að vinna Eurovision og svo bara beina leið á kontórinn að skrifa undir pappíra og græja alla dílana. Þetta er sannarlega eitthvað. Dálítið vélrænt og á köflum hræðileg klisja. Því verður þó ekki neitað að lagið, með þessum ofur hallærislega texta „I can’t go on when you look this freakin’ beautiful“ er brjálæðislega grípandi og ég er ósjálfrátt búin að gera ok-merki með fingrunum nokkrum sinnum á síðustu vikum (langt umfram meðaltal).
Þetta eru lögin sem hefur verið talað mjög mikið um síðustu vikur en það eru mörg önnur frábær lög. Ég er til dæmis mjög hrifin af Áströlum, Danmörku, Ungverjalandi, Serbíu, Portúgal, Aserbaídsjan og Makedóníu svo nokkur séu nefnd. Síðan ætla ég bara að gangast við því að fíla líka Tékkland þótt mér finnist ólíklegt að það séu fleiri sem hafi kjark til að viðurkenna slíkt hið sama.
Núna styttist óðum í að veislan hefjist. Það er því ekki seinna vænna en fara að hlusta á lögin, móta sér skoðun og vera vel undirbúin þegar veðbankarnir á heimilinu, í skólanum eða vinnustaðnum opna. Gleðilega Eurovision-hátíð!
