Anna Kristjánsdóttir var fyrsta íslenska transkonan sem kom fram fyrir augu þjóðarinnar, bein í baki, stolt og loksins byrjuð að lifa í sínu rétta kyni. Viðtalið birtist árið 1994 í Nýju Lífi og vakti mikla athygli. Anna var önnur íslenska konan sem gekkst undir kynleiðréttingu, en sú fyrsta hefur aldrei kosið að koma fram í fjölmiðlum. Anna og Ragnheiður Eiríksdóttir blaðakona, hittust á kaffihúsi, drukku kaffi, borðuðu belgískar vöfflur og ræddu saman um lífið og tilveruna.
Anna Kristjánsdóttir fæddist 30. desember árið 1951 í Höfðaborginni í Reykjavík og var alin upp að hluta í Mosfellsdalnum. Hún fæddist í líkama lítils drengs, en vissi samt alltaf að hún væri kona. Fjölskyldan taldi átta manns, en Anna var yngst, og öll bjuggu þau saman í aðeins 39 fermetrum. „Það þótti ekkert tiltökumál á þessum tíma. Auðvitað var þröngt um okkur, en einhvern veginn virkaði það.“
Anna vissi alltaf að hún væri kona, en á unglingsárunum byrjaði flóttinn fyrir alvöru. „Pælingarnar um mitt rétta eðli urðu sterkari og skýrari með kynþroskanum. Ég gat ekki sagt neinum frá þessu og vissi ekki um neinn í sömu sporum. Ég streittist á móti af öllum kröftum og fór 14 ára á sjóinn, strax að loknu skyldunámi. Það var svo sem ekkert óeðlilegt á þeim tíma að krakkar færu að vinna þetta snemma.“ Seinna fór Anna í landspróf í Gaggó Vest, en eftir það kom hún sér á togara. „Sjórinn var hluti af flóttanum. Ég gat ekki komist lengra frá heiminum, frá hugsunum og stöðugum pælingum. Á svona flótta verður tilhneiging til að fara í átt að ofurkarlmennsku – og sjórinn er einmitt þannig staður. Svo festist ég bara á sjónum og þvældist milli báta og togara.“
Tvítug fór Anna í Vélskólann og lauk þaðan prófi vélstjóra. Það gekk lítið að bæla niður vangaveltur um að hún væri kona í líkama og lífi karlmanns. „Ég gat ekkert leitað og átti hvorki trúnaðarvin né vinkonu.“ Hún hélt á tímabili að hún væri kannski hommi – tilvist þeirra var jú viðurkennd á þessum árum þó að örfáir væru komnir út úr skápnum. „Ég kannaði það mál, en það reyndist ekki vera. Þegar ég var um 16 ára, að mig minnir, komst ég að því að úti í heimi hefðu verið framkvæmdar aðgerðir á fólki. Ég sá heimildamynd í Laugarásbíói, þar sem meðal annars var fjallað um April Ashley, eina fyrstu transkonuna í Bretlandi sem fór í kynleiðréttingu. Hún hafði verið á sjó, farið í sjóherinn og gengið í gengum ýmislegt fyrst. Hennar uppvöxtur virtist dálítið áþekkur mínum, þó að reyndar hafi leið hennar svo legið í fyrirsætubransann á meðan ég hélt áfram á sjónum. Þarna sá ég eitthvað sem hægt var að stefna að.“ Anna reyndi að kynna sér málin frekar, en komst fljótlega að því að kostnaður við aðgerð væri það mikill að líklega yrði hún áfram fjarlægur draumur.
