Anna Kristjánsdóttir var fyrsta íslenska transkonan sem kom fram fyrir augu þjóðarinnar, bein í baki, stolt og loksins byrjuð að lifa í sínu rétta kyni. Viðtalið birtist árið 1994 í Nýju Lífi og vakti mikla athygli. Anna var önnur íslenska konan sem gekkst undir kynleiðréttingu, en sú fyrsta hefur aldrei kosið að koma fram í fjölmiðlum. Anna og Ragnheiður Eiríksdóttir blaðakona, hittust á kaffihúsi, drukku kaffi, borðuðu belgískar vöfflur og ræddu saman um lífið og tilveruna.

Anna Kristjánsdóttir fæddist 30. desember árið 1951 í Höfðaborginni í Reykjavík og var alin upp að hluta í Mosfellsdalnum. Hún fæddist í líkama lítils drengs, en vissi samt alltaf að hún væri kona. Fjölskyldan taldi átta manns, en Anna var yngst, og öll bjuggu þau saman í aðeins 39 fermetrum. „Það þótti ekkert tiltökumál á þessum tíma. Auðvitað var þröngt um okkur, en einhvern veginn virkaði það.“

##Send í sveit
Bernskan einkenndist af drykkju foreldranna. „Þess vegna var ég send í sveit með tveimur yngri systkinanna. Barnaverndarnefnd greip nokkrum sinnum inn í mál fjölskyldunnar og eldri systkinin höfðu líka verið tekin af heimilinu á tímabili. Þetta snerist um drykkjuskap og vanrækslu, ekki ofbeldi. Þrátt fyrir allt bjuggu foreldrar mínir alla tíð saman, í 55 ár. Mér fannst þetta ekkert voðalega dramatískt. Fyrst var ég á Silungapolli, svo í Reykjahlíð í fimm ár.“ Tólf ára gömul kom Anna svo aftur til fjölskyldu sinnar í Reykjavík. Ástandið hafði lítið skánað. „Það var allt við það sama, en ég var orðin eldri. Aðstæðurnar á heimilinu voru mikið feimnismál og ég bauð til dæmis aldrei vinum heim. Það var mikið um feimnismál og feluleik. Þessar aðstæður voru þó alls ekkert einsdæmi. Á sjötta áratugnum bjó mikill fjöldi barna við svipuð kjör. Þröngbýli og fátækt þóttu ekki tiltökumál og það þótti til dæmis ekkert sjálfsagt að vera með baðherbergi. Hjá okkur var einungis salerni en tvær sundlaugar voru mikið stundaðar.“

Ég spyr Önnu hvort einhver í sveitinni hafi gengið henni í móður- eða föðurstað, og hvort hún hafi upplifað ofbeldi á þessum stöðum eins og margir henni samtíða hafa lýst á seinni árum. „Nei, það var enginn sem gekk mér í foreldrisstað, en ég varð heldur aldrei vör við neitt ofbeldi fullorðinna gagnvart börnunum.“