Sigríður Elva Vilhjálmsdóttir var fastagestur á sjónvarpsskjáum landsmanna í áratug á meðan hún starfaði við dagskrárgerð á Stöð 2. Svo var hún rekin og breyttist í flugvélanörd. Ragnheiður Eiríksdóttir hitti Siggu í spjalli um háloftin, drauminn um að verða geimfari, strögglið við að haga sér eins og fullorðin manneskja og ýmislegt fleira.

Reiðistigið var skemmtilegast

Þó svo að vinnumissirinn hafi verið ákveðið áfall segir Sigga það hafa opnað á alls kyns nýjar leiðir og hugmyndir sem hún sá ekki áður.

„Ég vann á Stöð 2 heilan áratug og dvaldi meira í vinnunni heldur en heima hjá mér. Samt gat maður ekki tekið því sem vísu að halda vinnunni, þannig er bara fjölmiðlaumhverfið. Ég sá fólk hverfa frá störfum í uppsögnum, en mitt plan-B var alltaf að finna mér hlýjan frönskumælandi stað og dvelja þar í einhvern tíma. Mamma eyðilagði það plan auðvitað með fótbrotinu. Í staðinn lenti ég á Reykjavíkurflugvelli, sem er nú ekki eins hlýr, en dásamlegur staður samt.“

Nóttina eftir uppsögnina flaug Sigga til Þýskalands í tökur fyrir síðasta þáttinn sem hún vann á Stöð 2.

„Þetta var alveg glatað. Þarna stóð ég með uppsagnarbréfið í höndunum og þurfti að drífa mig heim til barnsins míns sem var með 40 stiga hita og engin barnapía í landhelginni. Ég gekk með hana um gólf þar til tvö um nóttina þegar maðurinn minn kom heim úr vinnuferð. Eftir tveggja tíma svefn vaknaði ég grátbólgin, komin með útbrot undir augun og fór út á flugvöll. Það er óhætt að segja að þarna hafi ég náð ákveðinni lægð í mínu lífi. Við tók einhvers konar sorgarferli. Ég var langhrifnust af reiðistiginu, það var skemmtilegast, en þetta var mikill tilfinningarússíbani.“

Hún ber fyrirtækinu þó vel söguna. „Þrátt fyrir að hópuppsagnir hafi riðið yfir reglulega var gott að vinna þarna og mórallinn yfirleitt góður. Umhverfið var lifandi og skemmtilegt og fólkið frábært. Mér fannst þess vegna ekki eins og ég væri að missa vinnuna, heldur líka að það væri verið að reka mig úr fjölskyldunni. Svo áttaði ég mig á að maður þarf ekki að vinna með fólki til að eiga í góðum samböndum. Það kom mér mest á óvart hvað ég var sjúklega sátt við að sleppa. Mér leið líka svo unaðslega vel í drullugallanum eftir tímann sem ég var uppstríluð fyrir framan myndavélina, enginn að segja manni að greiða hárið eða eitthvað. Reyndar varð þetta fullmikið þegar ég var farin að segja brandara um skrúfutegundir á mannamótum, og sagði mömmu í mjög löngu máli frá ótrúlega mögnuðu trikki til að þykktarhefla spýtur. Þá fattaði ég að fólk hefði kannski ekki jafnmikinn áhuga á þessu og ég.“

Höfnun og tækifæri

„Þrátt fyrr að það sé brjálæðisleg höfnun fólgin í því að vera rekin er ég í raun þakklát núna. Ég frétti til dæmis utan að mér þegar dóttir mín sagði sína fyrstu heilu setningu, hún var „mamma ekki hér, mamma vinna“. Ég var ekkert sérstaklega stolt af því. Við festumst svo gjarnan í vinnunni okkar, hún fyllir dagana og býr til daglega rútínu. Þegar þetta er tekið af okkur fer allt á hvolf. Ég vissi eiginlega ekki hvað ég átti af mér að gera til að byrja með. Svo fór hausinn á milljón og það urðu til hugmyndir og pælingar sem hefðu aldrei fengið pláss ef ég hefði haldið áfram í vinnunni. Núna er ég ákveðin í því að koma mér aldrei aftur í þá stöðu að vinnan sé alfa og ómega í lífinu.“