„Þetta var í gamla daga þegar krakkar gengu sjálfala og börðust með naglaspýtum og túttubyssum en ekki eins og nú til dags þegar börn liggja afvelta í sófum, spikfeit og hágrenjandi af leti og tölvufíkn,“ segir Þorsteinn Guðmundsson leikari og biður fólk að taka ekki mark á þessari setningu, hún sé grín. En sagan þegar honum var rænt af strætó sé hinsvegar fúlasta alvara. Þorsteinn segir frá atvikinu í pistli í Fréttatímanum.
Þorsteinn gekk í Ísaksskóla og stoppistöð Þorsteins og bróður hans var nánast á endastöð á leið 7 sem hann tók í Hlíðunum.
„Bíllinn beygði inn á Bústaðaveginn og í stað þess að fara strax úr vagninum sátum við í honum framhjá okkar stoppistöð og hinkruðum á meðan bílstjórinn sneri vagninum við, ýttum þá á bjölluna og stigum úr honum á leiðinni til baka. Þetta var ráð sem mamma hafði kennt okkur í þeim tilgangi að stíga réttum megin úr strætónum og þurfa ekki að fara yfir stórhættulega götuna.“
Fór þetta í taugarnar á sumum bílstjórum og einn bílstjóri ákvað að kenna þeim lexíu og ók framhjá þeirra stoppistöð. Lét hann Þorstein og bróður hans út nokkuð frá heimilinu. Móður Þorsteins varð skelfingu lostinn og hringdi hrópandi í Strætó:
„Þessi atburður kom upp í huga minn nú um daginn þegar ég heyrði af framkomu strætisbílstjóra, annars vegar manns sem gat ekki slitið sig frá tölvuleik í símanum og hins vegar manns sem hatar svo kókdósir að hann klossbremsar og er alveg sama þó að hann slasi farþegana. Vagnstjóri sem hugsar þannig ætti, held ég, að finna sér annað starf. Hugsanlega sem næturvörður eða vitavörður, einhvers konar vörður sem annað fólk þarf ekki að eiga samskipti við.“
Þorsteinn bætir við:
„Og allir hinir pirruðu bílstjórarnir í umferðinni, hvort sem þeir keyra strætó eða ekki. Þurfa þeir ekki líka að hugsa sinn gang aðeins áður en þeir láta skapið hlaupa með sig í gönur? Kannski fá sér súkkulaði og fara í jóga.“
