Þórunn Ólafsdóttir hefur um nokkurt skeið starfað sem sjálfboðaliði í móttöku flóttafólks á Lesbos þar sem hún hefur oftar en einu sinni orðið vitni að skelfilegum raunum flóttamanna. Það var á dögunum sem hún heyrði af skelfilegri lífsreynslu ungs pars sem hafði neyðst til að flýja stríðið í heimalandi sínu og segir hún að saga þeirra sitji enn í sér.
Þórunn tjáir sig um málið í fæslu á fésbókarsíðu sinni. „Það var þungi yfir höfninni í Molivos þegar okkur bar að garði. Ungt par sat í horni veitingastaðarins, innvafið í teppi merkt flóttamannastofnun sameinuðu þjóðanna, og grét sárt. Kannski voru þau í skjokki. Þeim var augljóslega kalt. Égg var ekki viss, en það lá samt í loftinu.“
Í ljós kom að parið átti skelfilega sögu að baki. „Þegar fólk neyðist til að leggja á úfið hafið á gúmmítuðru í frostgráðum og drunga, í tilraun til að bjarga lífi sínu, þá er ekki alltaf víst að allir skili sér. Í þetta sinn var það litli drengurinn þeirra sem hafið tók. Hvernig á svona lítill líkami svo sem að höndla allan þennan kulda? Ég var sjálf klædd í fimm lög af þurrum, hlýjum útivistarfatnaði og vel einangruð af náttúrunnar hendi en skalf af kulda, bæði á líkama og sál.“
Þórunn segir augljóst að það voru ekki sprengjur eða hungursneyð sem hrifsuðu barnið þeirra frá þeim á þennan skelfilega hátt heldur ráðamenn í Evrópu og aðgerðaleysi þeirra gagnvart myrkaverkamönnum í Sýrlandi. „Þessi litli drengur er bara einn af mörgum sem fallið hafa í valinn síðustu daga. Og enn dettur ráðamönnum ekki annað í hug en að gera hvað þeir geta til að hindra fólk í að flýja stríðið. Kannski er það þægilegra fyrir þá að fólk verði fyrir sprengju en að það drukkni eða frjósi í hel á evrópskri grundu.“
„Síðan eru liðnir tveir dagar og þetta unga par er fast í huga mér. Hvað ætli verði um þau? Hafa þau styrk til að halda áfram án barnsins síns, sem þau þurftu að grafa í yfirfullum grafreit á ókunnugri evrópskri eyju? Ætli þau hafi þurft að sofa utandyra? Barnafólk gengur alls staðar fyrir þegar kemur að húsaskjóli og nú eru þau í flokknum „barnlaust par“. Fá þau hæli? Passar einhver upp á þau?,“ heldur Þórunn áfram en hún segist ekki eigna von á því að fá nokkurn tímann svör við spurningum sínum.
Það má aldrei verða þægilegt fyrir ráðamenn að líta undan. Það þarf þvert á móti að þvinga þá til að horfast í augu við allan þann hrylling, sorg og dauða sem þeir gætu komið í veg fyrir með alvöru aðgerðum. Ferja eða flugvél hefði bjargað lífi þessa litla drengs. Það er nefnilega ekki náttúrulögmál að fólk þurfi að flýja á þennan hættulega hátt – það er pólitísk ákvörðun, tekin af persónum af holdi og blóði. Munum það.
