„Mín hvatning til þín á nýju ári er sú að þú stundir meiri sjálfsást“
„Dag einn tók ég því ákvörðun að hætta að drekka og það er besta ákvörðun sem ég hef tekið um ævina og mikilvægri en til dæmis að verða prestur,“ segir Hildur Eir Bolladóttir, sóknarprestur á Akureyri, í grein á heimasíðu sinni sem vakið hefur talsverða athygli í netheimum.
Í greininni, sem ber yfirskriftina dæmisaga nútímans, fer Hildur um víðan völl og gerir áfengisneyslu fyrri tíma meðal annars að umtalsefni. Segir hún að áfengið hafi staðið hamingjunni fyrir þrifum og með því hafi hún lifað undir getu.
Hildur hefur pistilinn á þessum orðum:
„Mörgum hjónaböndum lýkur vegna þess að annar aðilinn eða báðir telja sig ekki lengur elska makann. Þegar frá líður skilnaði undrar fólk sig á því að hamingjan láti á sér standa svo þegar betur er að gáð kemur í ljós að það var ekki makinn sem svo erfitt var að elska. Auðvitað er hér aðeins dregin upp ein mynd af fjölmörgum þegar kemur að hjónaskilnuðum og stundum er ástæða þeirra mjög augljós og skýr og skilnaður hið eina rétta í stöðunni.“
Dag einn tók ég því ákvörðun um að hætta að drekka og það er besta ákvörðun sem ég hef tekið
Hildur segir að hún hafi alveg upplifað sig óhamingjusama í sínu hjónabandi og velt því fyrir sér hvort ekki væri einhver þarna úti sem myndi skilja hana betur og styðja með markvissu hrósi og uppörvun, einhver sem myndi gera líf hennar að einu samfelldu ævintýri „…já einhver sem væri alltaf að koma mér skemmtilega á óvart. Ég man að ég hugsaði þetta stundum þegar ég var búin að sulla í mig nokkrum rauðvínsglösum við undirleik meistara Tom Waits sem er örugglega einn „bjartsýnasti“ tónlistarmaður sem gengið hefur um þessa jörð og þótt víðar væri leitað ,eða þannig, já ég kunni svo sannarlega að velja mér lífsstílsmeistara í þessu annarlega ástandi og það sem meira var, tónlistarsmekkurinn hafði ekkert breyst síðan ég var við sömu iðju í menntaskóla sem gerir þetta auðvitað enn dapurlegra. Dag einn tók ég því ákvörðun um að hætta að drekka og það er besta ákvörðun sem ég hef tekið um ævina og mikilvægari en til dæmis að verða prestur, vegna þess að edrú manneskja gerir lífinu meira gagn en blautur prestur,“ segir Hildur og bætir við að sjálfsagt myndi einhver segja að hún hafi ekki verið mjög drykkfelld, allavega farið vel með sopann.
„En það er vegna þess að margir miða alkóhólisma við það magn áfengis sem fer inn fyrir varir neytandans en ekki hegðunina í kringum það. Ég hef kannski ekki notað meira vín á ársgrundvelli en margur sem telur sig hafa fulla stjórn en það breytir ekki því að áfengið var harður húsbóndi í mínu lífi og það sem verra var kom í veg fyrir að ég gæti elskað sjálfa mig af öllu hjarta, huga og sálu eins og hann Jesús hvetur okkur til að gera í öllum sínum orðum og verkum,“ segir Hildur sem bætir við að hún sé ekki að kalla eftir athygli með skrifum sínum. Hún sé fyrst og fremst prestur og manneskja en ekki fullnuma í þeim fræðum. Þess vegna leiti hún gjarnan að guðfræði í sammannlegri reynslu og segi lífsreynslusögur því þær eru ekkert annað en dæmisögur nútímans.
Með því að hætta sá ég til dæmis að að ég hafði aldrei verið neitt óhamingjusöm í mínu hjónabandi
„Ástæðan fyrir því að ég segi frá þessu með vínið er alls ekki til að uppskera lófaklapp, hrósyrði eða forsíðufrétt í dagblöðum heldur til að upplýsa um hvernig allt varð betra þegar ég sagði skilið við böðulinn hann bakkus. Það eru reyndar nokkrar milljónir manna sem hafa uppgötvað þetta á undan mér, þannig að ég er sennilega ekki að fara fá Nóbelinn.
Með því að hætta sá ég til dæmis að að ég hafði aldrei verið neitt óhamingjusöm í mínu hjónabandi enda á ég alveg einstaklega vel heppnaðan maka, ég hafði bara oft verið óhamingjusöm vegna þess að í áfengisneyslunni var ég að lifa undir getu og þá vildi svo til að í því ástandi var ég líka í hjónabandi. Ég uppgötvaði líka að ríkisstjórn Framsóknar og Sjálfstæðisflokks hafði ekki úrslitaáhrif á lífshamingju mína ekki frekar en þær ríkisstjórnir sem á undan hafa setið, þetta er bara fólk sem er að reyna að finna út úr hlutunum með sínar mannlegu takmarkanir eins og ég og þú,“ segir Hildur og bætir við að um leið og hún fékk þessa nýju sín á sinn innri veruleika hafi hún farið að velta fyrir sér hvort lífshamingja heimsins væri jafnvel í gíslinu deyfiefna, sem deyfa ekki bara vondu tilfinningarnar heldur líka þær góðu sem okkur er ætlað að byggja farsæld okkar á.
Ég verð að segja að það eru talsverð lífsgæði að losna undan þeirri áþján
„Já sem hjálpa okkur að elska án tvöhundruð skilyrða. Ég hjó til dæmis eftir því í fréttum að einn af höfuðpaurum nýliðinna hryðjuverka árása í París sást inn á einhverjum bar að reykja hass þennan dag, hann var sem sagt ekki inn í mosku að lesa kóraninn til að peppa sig upp í dagsverkið.
Ég er sannarlega ekki orðinn einhver fanatíker því ég veit að margt fólk hefur gott lag á neyslu áfengis eins og á sykri, kaffi og öðrum ávanabindandi efnum. Ég horfi svo sannarlega ekki með vanþóknun á fólk með rauðvínsglas í hendi heldur gleðst yfir því að geta tekið þátt í stundinni án þess að vakna daginn eftir með þá tilfinningu að hafa orðið manni að bana eða gengið nakin um miðbæ Akureyrar. Ég verð að segja að það eru talsverð lífsgæði að losna undan þeirri áþján,“ segir Hildur og bætir við að skortur á sjálfselsku sé hæsti hamingjuþröskuldur mannkynsins og sjálfshatur sé helsta ástæða ófriðar í heiminum í dag, bæði innan veggja heimilanna sem og á milli þjóða.
„Í mínu starfi sé ég þetta best innan fjölskyldna og milli hjóna, þegar farið er að grafast fyrir um ástæður óhamingjunnar og vanlíðunar í samskiptum er það brotin sjálfsmynd eða skortur á sjálfselsku og trú á eigið gildi sem kemur í veg fyrir að fólk geti ræktað tengsl. Þá skiptir það yfir í bakkgír eða fórnarlambsgír gagnvart sínum nánustu þar sem það kemur ekki auga á aðal gerandinn sem er fastur við hálsinn á því og stýrir öllum tilfinningum. Ef við hlypum ekki í bakkgírinn eru nefnilega góðar líkur á því að við myndum takast á við bæði minniháttar og meiriháttar ágreining með það fyrir augum að leysa hnúta en ekki binda þá enn fastar. Og af því að fjölskylduformið er bara smækkuð útgáfa af þjóðfélaginu og skipulagi þess þá gilda sömu lögmál um samskipti þeirra sem fara með völd og þeirra sem eiga mikið undir því að ákvarðanir valdhafa séu teknar af „sjálfselskandi“ fólki. Fólki sem upplifir sig ekki sem fórnarlömb í mótbyr heldur sem ábyrgðarfulla leiðtoga sem valdir hafa verið til forystu vegna hæfileika sinna og getu,“ segir Hildur og bætir við að sá eða sú sem er valin í ábyrgðarstöðu í þjóðfélaginu þurfi fyrst að taka ábyrgð á eigin líðan,viðkomandi þurfi að vera edrú á allan mögulegan máta.
„Og þegar ég tala um ábyrgðarstöður á ég ekki bara við stjórnmálin heldur líka kirkjuna, fjölmiðla, menntastofnanir, heilbrigðisstofnanir, fjármálastofnanir, forsetaembættið osfrv. Alls staðar þar sem fólk leggur trúnað á þjónustu og upplýsingar og treystir því að framlag stofnunar og einstaklinga sé ekki á valdi kvíða og sjálfshaturs.
Í dag [innskot blaðamanns: Gær] er fyrsti dagur nýs árs, spádómar um framtíðina eru jú vinsæl dægradvöl við þessi tímamót en það skiptir bara óskaplega litlu máli hvað framtíðin ber í skauti sér, hverjar sorgir hennar og sigrar verða ef við erum ekki við stjórn í eigin lífi, þá munum við hvort eð er aldrei trúa því að við komumst í gegnum erfiðleika og þaðan af síður að við eigum sigrana skilið. Því er mín hvatning til þín á nýju ári sú að þú stundir meiri sjálfsást, þannig sköpum við frið í þessum heimi.“
