Sigurlaug Didda Jónsdóttir er þúsundþjalasmiður: Eddu-verðlaunaleikkona, menntuð töskugerðarkona, fyrrverandi ruslakona, nektarmódel, starfsmaður á Grund og uppvaskari – en umfram allt skáld. Undanfarin ár hefur Didda glímt við erfið veikindi, að hluta til vegna rangra greininga og alvarlegrar lyfjaeitrunar. Hún segist þó telja rót veikindanna liggja mun dýpra, í slysi sem hún lenti í á barnsaldri en var aldrei tekist á við. Hér fyrir neðan birtist brot úr viðtali Kristjáns Guðjónssonar við Diddu.

Didda fæddist árið 1964 á Selfossi, þar sem amma hennar bjó, en ólst upp í Reykjavík. Hún segir mér að hún hafi verið forvitið og skapandi barn. En þegar hún hafi verið þriggja ára hafi hún fest höfuðið á milli rimla á handriði í stigaganginum á heimili fjölskyldunnar í Ljósheimum.

„Mér var hjálpað, en við það brotnuðu fingur og viðbein, það rifnaði vöðvi og um leið og mér var þrykkt í gegn þá tognuðu gagnaugavöðvarnir,“ segir Didda og sýnir mér skýringarmynd sem hún hefur teiknað af atvikinu.

Hún segir að í kjölfarið hafi hún ekki fengið þá umönnun sem hún hefði þurft, og það hafi haft afdrifaríkar afleiðingar. Stöðugur sársaukinn sem hún upplifði eftir slysið og það hvernig einföldustu hlutir kröfðust mikils átaks segir hún hafa fylgt henni í gegnum lífið. „Ég upplifði þetta alltaf sem ósýnilega ísbjörninn. Mig sveið og þetta var óþægilegt. Auðvitað óx líkaminn og tognunin með. Líkaminn reynir alltaf bara að vera til, og þess vegna er maður til – þó að maður verði kannski svolítið skrýtinn.“

Hún segir slysið hafa leitt af sér ýmsa kvilla, kippi og sársauka, sem hún hafi átt erfitt með að tjá eða útskýra fyrir sínum nánustu. „Lengi vel tengdi ég líkamlegan sársauka og raddir. Þegar bróðir minn fæddist þá breyttust raddirnar í fólki. Ég vildi helst að allir sem mér þótti vænt um væru yfir litlum börnum, því þá væru þeir svo góðir í röddunum sínum,“ segir hún og rifjar svo upp sögu af því þegar hún giftist syni nágrannans í barnamessu í von um að fá að flytja inn til ljúfróma tengdamóður sinnar.

„Ég var líka alltaf með sviða, bjúg og doða og annarlegar tilfinningar í andlitinu. Ég byrjaði að reykja tóbak sex ára af því að mér fannst það kæla sársaukann í andlitinu.“ Seinna segir hún andlitsmálningu og sítt hár hafa kveikt óþægindatilfinningu í andlitinu, en þar sem hún hafi forðast slíkt punt hafi hún þótt undarleg og á skjön.