Sigríður Elva Vilhjálmsdóttir var fastagestur á sjónvarpsskjáum landsmanna í áratug á meðan hún starfaði við dagskrárgerð á Stöð 2. Svo var hún rekin og breyttist í flugvélanörd. Ragnheiður Eiríksdóttir hitti Siggu í spjalli um háloftin, drauminn um að verða geimfari, strögglið við að haga sér eins og fullorðin manneskja og ýmislegt fleira.

Gerir sitt besta

Sigga segist ekki mundu vilja búa með sjálfri sér, og dregur ekki dul á að ADHD hafi mikil áhrif á fjölskyldulífið.

„Kannski er þetta eins og að búa með unglingi eða krakka. Maðurinn minn kemur kannski heim úr nokkurra daga vinnuferð, og mér finnst ég hafa verið virkilega dugleg í að halda heimilinu hreinu. En í raun er ástandið eins og eftir kjarnorkusprengju. Ég er samt öll af vilja gerð og reyni. Svo er ég léleg í að halda sambandi við fólk, muna að hringja til baka og svoleiðis. Ég þyrfti eiginlega að koma mér í þá stöðu að hafa ritara og húshjálp, þá fengi ég aldeilis að njóta mín.“

„Þetta var kannski besta við að byrja á lyfjunum, að þau skyldu ekki breyta meiru fyrir daglega lífið. Ég er með símann fullan af öllum skipulagsforritum sem hafa verið gefin út frá upphafi mannkyns og þau virka ekki. Það fer óratími í að setja upplýsingar inn í þau, og þegar því er lokið er þolinmæðin á þrotum. Utanumhald og skipulag og allt þetta sem maður þarf að gera í lífinu er erfiðast fyrir mig.“

„Ég hata tölvupóst eins og pestina og man aldrei að skila bókum á bókasafnið eða fara með bílinn í skoðun. Það myndi breyta heilmiklu fyrir mig að einhver sæi bara um þetta. Maður getur víst ekki verið góður í öllu, verst að það er kannski fátt eftir sem ég er góð í. En í alvöru talað þá er álagið á fjölskylduna mikið. Allir þessir brandarar um hvað karlar eru ömurlegir í að setja klósettsetuna niður og vaska upp eru í raun um mig. Á mínu heimili er ég karlinn sem er ekki húsum hæfur. Svo þarf ég að eiga mjög þolinmóða vini, og sem betur fer á ég þá. Ef ég segi til dæmis við Sigga úti á flugvelli að ég ætli að skreppa í 10 mínútur gerir hann sér grein fyrir að ég gæti horfið hálfan daginn. Ég er afskaplega þakklát þessu þolinmóða fólki sem sýnir konunni með taugaþroskunarröskunina þennan mikla skilning, annars væri ég vinalaus úti í skógi.“