Árið sem Jóna Hrönn Bolladóttir prestur stokkaði upp líf sitt, seldi flestar sínar eigur og flutti með eiginmanni sínum og kollega, Bjarna Karlssyni, til Bandaríkjanna, var merkilegur tími í lífi hennar. Tilfinningaflóðgáttir opnuðust þennan vetur og hún grét næstum því á hverjum degi , oft yfir hlutum sem áður höfði lítið snert hana, til dæmis örlög Elvis Presleys. Ástæðurnar fyrir þessu tilfinningaróti virtust meðal annars vera þær að hún hafði ekki látið undan tárunum við erfiðar aðstæður í prestsstarfi sínu:
„Á þessum tíma áttaði ég mig á því að allan minn starfstíma sem prestur hef ég verið að berjast við tárin. Ég hef staðið yfir moldum barna og fólks í blóma lífsins, sífellt verið vitni að margvíslegum mannlegum sársauka og í staðinn fyrir að fá handleiðslu er ég ein af þessum týpum sem dríf mig heim og sest fyrir framan sjónvarpið með nammipokann minn og reyni að hugsa nákvæmlega ekkert,“
segir Jóna Hrönn í stórfróðlegu viðtali við Vikuna en þar er til dæmis fjallað um breytingarskeiðið og lífið eftir fimmtugt. Jóna Hrönn lýsir því meðal annars hvernig hún tók upp hollari lífshætti í Bandaríkjunum en hún þjáðist bæði af mikilli ofþyngd og kæfisvefni. Henni hefur tekist að léttast töluvert og sigrast á kæfisvefninum.
„Ef við förum með opnum huga í gegnum breytingaskeið fimmtug er líklegt að við skoðum líf okkar og horfumst í augu við þá staðreynd að við verðum ekki eilíf í þessum heimi og förum þá að skoða meðvitað hvernig við viljum nota tíma okkar. Ég veit að ég vil nota tíma minnmeð fjölskyldunni umfram allt annað þegar ég á frí. Ég vinn mikið og hef alltaf gert. Núna læt ég ekki tímann bara líðaheldur hugsa ég mjög markvisst um þetta og reyni að skipuleggja frítímann vel. Faðir minn, Bolli Gústavsson, greindist rétt rúmlega sextugur með ólæknandi sjúkdóm sem rændi hann miklu og aðlokum öllum lífsgæðum. Ég minni mig oft á það að þá var hann bara níu árum eldri en ég er núna og ég get hæglega verið í sömu sporum eftir áratug. “
