Ég hélt upp á jólin í gær, þann 21. desember. Þetta geri ég á hverju ári enda fullkomin ástæða til að fagna því að frá og með gærdeginum munum við njóta dagsbirtunnar örlítið lengur, mínútu fyrir mínútu. Vetrarsólstöður. Meiri birta! Meiri gleði!
Þessi jákvæði viðsnúningur varð nákvæmlega klukkan 16.28 og héðan í frá, eða alveg fram til 21. júní á næsta ári, mun sólin hækka á lofti og dagurinn verða lengri. Fullkomin ástæða til hátíðarhalda – finnst þér ekki?
Ég fagnaði með einföldum hætti. Kveikti bara á fleiri kertum og hlustaði á „Here comes the sun“.
Little darling, I feel that ice is slowly melting
Little darling, it seems like years since it’s been clear
Here comes the sun
Here comes the sun, and I say
It’s all right
Fallegt.
Einhvern tímann heyrði ég að kirkjunnar feður hefðu komið fæðingardegi frelsara síns fyrir á þessa hentugu tímasetningu þar sem Rómverjar og aðrir héldu sína sólhvarfahátíð. Hjá okkur Íslendingum hefur hátíðin alltaf kallast „jól“ en margir vilja meina að orðið eigi skylt við „hjól“ og merki árstíðaskiptin og framgang lífsins.
Kirkjukörlum þótti ástæða til minnast innkomu átrúnaðargoðsins með sérlegri hátíð enda alveg frábært að guðinn þeirra skyldi stíga niður af himnum og gerast maður. Og þvílíkur maður! Gæðadrengur í gegn sem óð berfættur um og boðaði kærleika, umburðarlyndi og ást. Endalausa ást. Það gerði Búdda reyndar líka um fimm hundruð árum fyrr, Lennon fyrir 50 árum og Louise Hay þar til hún lést í ágúst á þessu ári. Love is all you need. Einfalt.
Hvort sem við kjósum að taka við skilaboðunum í gegnum Búdda, Krist, Lennon eða Louise þá gildir það einu. Áminningin um ástina og kærleikann er nauðsynleg og í raun er þessi blanda af sólarhátíð heiðinna og kærleikshátíð kristinna alveg skothelt kombó. Við höfum öll gott af meiri BIRTU!
Gleðileg jól!
