Margrét er elst fjögurra systra og var alltaf með ákveðna hugmynd um hvernig lífið ætti að vera. „Ég ætlaði að giftast og eignast börn. Ég suðaði í langan tíma um systkini svo varð mamma ófrísk af systur minni þegar ég var átta ára. Þegar hún kom svo með hana heim og inn í þeirra herbergi varð ég voðalega sár, ég hélt hún væri að gera þetta fyrir mig,“ segir Margrét.
Þetta gefur ýmsar vísbendingar um framtíðarsýn Margrétar og viljann til að verða móðir. Tímarnir voru öðruvísi og á þessum árum voru konur heima að hugsa um börnin og menn úti að vinna.
Þegar Margrét var fimmtán ára var faðir hennar bráðkvaddur og var það mikið áfall, þau voru afar náin.
„Ég varð ósjálfrátt sú sem fór að bera ábyrgð, enda elst. Mamma fór að drekka mikið til að flýja sína sorg,“ segir hún.
Átján ára gömul giftist hún strák sem var sætur og skemmtilegur. „Ég giftist um leið og ég gat. Við vorum gift í sex ár en ég gat ekki orðið ófrísk,“ segir hún og bætir við að það hafi verið mikil sorg.
Maðurinn sem Margrét giftist var alkóhólisti, þó það hafi ekki verið kallað það í þá daga. Þau skildu og stuttu síðar fór hún inn í nýtt samband með manni sem var, að hennar sögn, djammari og kvennagull.
„Ég fór inn í það samband og hafa gaman, djamma og ekki vera sú sem þurfti að passa upp á makann sinn, eins og í fyrra hjónabandi,“ segir hún.
Margrét var svikin í viðskiptum og hún, verandi mikil prinsipp manneskja, stóð alltaf við sínar greiðslur, sem kom í hausinn á henni í nokkrum tilfellum.
„Ég fann fyrir svo mikilli skömm að ég fór að drekka, flúði bara mína vanlíðan í áfengi þar til ég gafst upp á endanum og fór á Vog og Sogn. Ég var eins og svampur, sogaði í mig alla þekkingu og trúði þá að ég væri með ólæknandi sjúkdóm,“ segir hún.
Í dag trúir hún ekki á sjúkdóminn heldur að hún sjálf beri ábyrgð á eigin lífi og vellíðan.
Margrét segir frá áfalli sem hún lenti í á Flórída þar sem hún bjó en þar varð hún á vegi tveggja svikakvenda sem höfðu af henni mikið fé.
Hún byrjar að ræða þetta á mínútu 1:04:00 og segir frá því hvernig hún kynntist tveimur yngri konum og náðu þær allar vel saman. Vinkonurnar báðu um lán og hikaði Margrét ekki við að veita þeim það með því að veðsetja íbúðina sína, en hún segir að henni hefði aldrei dottið í hug að þær myndu svíkja hana. En því miður var það ekki raunin. Margrét missti íbúðina sína. „Ég var gjörsamlega lömuð af sorg,“ segir hún.
„Ég get ekki verið reið yfir þessu þrátt fyrir að þetta hafi verið erfitt, vegna þess sem á eftir kom,“ segir hún.
Margrét fór til Indlands og var þar meira og minna í sex ár og eignaðist í raun nýtt líf sem hún segir frá í þættinum.
