Ásta Björk Bolladóttir einkaþjálfari og ævintýrakona segir að agaður lífsstíll hafi reynst henni lykilatriði til að halda niðri einkennum ADHD sem hún hefur lifað með frá barnsaldri. Ásta, sem er nýjasti gesturinn í podcasti Sölva Tryggvasonar, segir sjálfsábyrgð skipta öllu fyrir hana, hvort sem það er að vakna snemma, hugsa um matarræði eða halda góðri rútínu og skipulagi:
,,Á einhverjum tímapunkti áttar maður sig á því að maður verður að taka fulla ábyrgð á sjálfum sér. Þó að það sé allt í góðu að fólk taki lyf tímabundið, þá hef ég komist að því að ég þarf að lifa talsvert öguðu lífi til að vera í góðu jafnvægi. Ég vakna yfirleitt alltaf klukkan 5 á morgnana og er með mikla rútínu í lífinu. Ég hef prófað að reyna að fara til baka, en það lætur mér bara líða illa. Í eðli mínu er ég næturhrafn og var lengi eins og drakúla á vappinu, en í dag kýs ég að byrja dagana mína snemma og hætta þá frekar fyrr í vinnunni. Að sama skapi hugsa ég mikið um það hvað ég læt ofan í mig og líka hvenær ég borða. Ég hætti líka að drekka eftir að ég fór að skilja betur hvað er að gerast í líkamanum þegar maður drekkur áfengi. Ég skil að það geti verið gaman í tvo tíma þegar maður fer út og fær sér í glas, en ég var komin á þann stað að mér leið eins og ég væri að panta mér vanlíðan á Amazon og þá var bara best að hætta. Það að vakna á sunnudagsmorgni og fara hress út í einhver ævintýri í náttúrunni er minn stíll í dag. Flestir í kringum mig vita hvernig ég fúnkera og eru hættir að kippa sér upp við það hvernig ég er.”
Ásta segir að sér hafi alltaf liðið eins og dýri í búri þegar hún var í grunnskóla. Hún segist allt frá barnsaldri hafa þurft að fá mjög mikla útrás bara til þess að ná að slaka á og geta sofið. Hún hefur fundið betra jafnvægi með árunum, en þarf samt náttúru og hreyfingu til þess að tengjast:
,,Ég er ekki mikið fyrir að festa á mig þessa stimpla eins og athyglisbrest, en ég tikka líklega í flest boxin og hef verið þannig alveg frá því að ég var barn. Ég var búin að skapa mér mjög mikla ímynd í kringum það að ég þyrfti alltaf að vera að fá gríðarlega mikla útrás til að vera venjuleg. Það er í sjálfu sér fínt, en getur líka orðið óheilbrigt. Mér leið eins og ég þyrfti að fá svo rosalega útrás bara til þess að eiga roð í að ná að sofa. Ég byrjaði að upplifa þetta bara sem barn. Ég var mjög ung komin með svefnvandamál og vanda við að geta slakað á og náð ró í kerfið. Það var svo mikil orka í kerfinu að ef að líkaminn var ekki dauðþreyttur, þá fór hausinn bara á fullt. Í grunnskóla leið mér alltaf eins og ég væri lokuð í búri og náði ekki utan um það af hverju engum öðrum liði svona. Um leið og ég kom inn í íþróttasal fannst mér ég loks einhvers virði og að ég gæti eitthvað,” segir Ásta og heldur áfram:
,,Það er líklega talsvert algengara að strákar finni þessi einkenni heldur en stelpur og það gerði þetta heldur ekki auðveldara. Ég sé það núna að eitthvað af þessu hefur líklega verið flótti og viðbragð við áföllum, en ég fattaði það ekki fyrr en á eldri árum. Ég braut mig líka niður ef ég var ekki alltaf á fullu.”
Ásta fær mikla næringu af því að vera úti í náttúrunni og finnst hún tengjast sjálfri sér ef hún fer reglulega í náttúruna til að stunda alls kyns áhugamál:
,,Ég hef alltaf upplifað mig þannig að ég sé frekar viðkvæm fyrir áreitum á skynfærin. Þegar ég þarf að fara í Kringluna set ég á mig heyrnartól og vil helst bara vera í Huliðsskikkju. Ekki af því að ég sé að pæla í áliti annarra, heldur eru hljóðin og ljósin bara verulega óþægileg. Ég áttaði mig á því fyrir talsvert löngu að náttúran væri þar sem mér liði best. Þar finn ég tengingu og næ að hlaða mig í alvöru. Sérstaklega ef ég er líka að sinna áhugamálum. Til dæmis að fara á brimbretti og vera í sjónum, ganga á fjöll eða vera á fjallahjóli.”
Hægt er að nálgast viðtalið við Ástu og öll viðtöl og podköst Sölva Tryggvasonar inni á solvitryggva.is
