Frumvarp Katrínar Sigríðar J. Steingrímsdóttur, varaþingmanns Viðreisnar, til laga um dánaraðstoð er til meðferðar á Alþingi. Á þriðja tug umsagna hafa borist um frumvarpið frá bæði félagasamtökum og einstaklingum. Meðal þeirra sem veitt hafa umsögn um frumvarpið er Eyþór Eðvarðsson em hann rifjar í umsögninni upp sögu tengdaföður síns, sem þjáðist mjög af krabbameini í heila og var meðal þeirra fyrstu sem þáðu dánaraðstoð í Hollandi þegar hún var lögleidd þar árið 2002.
Í fyrstu grein frumvarpsins segir:
„Markmið laga þessara er annars vegar að heimila einstaklingum sem glíma við ólæknandi sjúkdóm og búa við ómeðhöndlanlega og óbærilega þjáningu að þiggja dánaraðstoð og hins vegar að heimila læknum, að nánari skilyrðum uppfylltum, að veita slíka aðstoð. Lög þessi gilda þegar einstaklingur hefur að eigin frumkvæði lýst yfir afdráttarlausum og óvéfengjanlegum vilja til þess að njóta aðstoðar við að binda enda á líf sitt.“
Eyþór segir í umsögn sinni við frumvarpið að hann styðji það og telji tímabært að lögleiða dánaraðstoð á Íslandi. Hann gerir þó sérstaklega athugasemd við 6. grein frumvarpsins sem hljóðar svo:
„Hið minnsta verður einn mánuður að líða á milli þess sem sjúklingur óskar eftir dánaraðstoð þar til læknir má veita honum dánaraðstoð. Sjúklingur hefur rétt til að draga ósk sína til baka hvenær sem er og með hvaða hætti sem er. Læknir skal ganga úr skugga um að hann búi yfir öruggri vitneskju um að sjúklingur óski enn eftir dánaraðstoð áður en hún er framkvæmd.“
Eyþór segist telja að það sé ekki gott að hafa þennan mánaðar biðtíma. Hann vísar í tilfelli tengdaföður síns og segir hann hafa verið meðal þeirra fyrstu sem þáðu dánaraðstoð í Holandi þegar hún var lögleidd þar 2002. Hann segir tengdaföður sinn hafa fengið dánaraðstoðina 11 dögum eftir að lögin tóku gildi.
Þegar hann hafi farið fram á dánaraðstoð hafi hann verið langt leiddur af krabbameini í heila. Hann hafi verið stöðugt þyrstur og með þurran munn en ekki getað kyngt og því hvorki getað neytt vatns né matar:
„Hann var rúmliggjandi og háður öðrum með allar sínar þarfir. Hann gat ekki blikkað augunum og þurfti reglulega að fá aðstoð við að setja krem í augun. Hann upplifði miklar kvalir og átti sér enga aðra ósk en að fá að fara sem fyrst.“
Eyþór segir að heimilislæknir tengdaföður hans hafi sett ferlið af stað. Óháður læknir hafi komið á staðinn og staðfest að tengdafaðir Eyþórs væri með ráð og rænu og að hann upplifði óbærilegan sársauka og að engin von væri á bata og endalokin væri framundan. Þar með hafi verið staðfest að öll skilyrði fyrir dánaraðstoð væru uppfyllt. Dánaraðstoðin hafi, að ósk tengdaföður hans, verið veitt samdægurs. Heimilislæknirinn hafi gefið honum sprautu sem svæfði hann og aðra sem endaði líf hans. Fjölskyldan hafi setið hjá honum á meðan og endalokin verið friðsæl.
Eyþór segir að fyrir mann í þeirri stöðu sem tengdafaðir hans var í hefði verið afar erfitt að bíða í einn mánuð. Slíkt hefði aukið á þjáningar hans.
Hann segir í lok umsagnarinnar að ef ástæða sé til að halda í þennan tímaramma frumvarpsins sé mikilvægt að gera greinarmun á sjúklingum sem séu í hörmulegum aðstæðum og við dauðans dyr eins og tengdafaðir hans og þeim sem séu ekki deyjandi.
