Atburðirnir á Manhattan í New York, að morgni 11. september 2001, eru líklega einhver skelfilegustu voðaverk sem framin hafa verið, að minnsta kosti svona í seinni tíð heimssögunnar. Hvort sem að fólk trúir því að um hræðileg hryðjuverk eða þaulskipulögð innanbúðarverk hafi verið að ræða. Líklega geta flestir fallist á að þarna hafi verið um hryðjuverk að ræða en það er þó hópur sem telur brögð í tafli. Margt hefur verið týnt til hjá samsæriskenningasmiðum til að rökstyðja tortryggni þeirra á opinberum skýringum stjórnvalda. Til dæmis sé mjög grunsamlegt hvernig seinni tvíburaturninn hrundi, tímasetningin hafi verðið gífurlega heppileg í ljósi umfangsmikilla æfinga viðbragðsaðila í nánasta nágrenni og svo hafi fyrrum Bandaríkjaforseti verið á sama stað á sama tíma og fjölskyldumeðlimir sjálfs Osama Bin Laden, daginn fyrir árásina sem og um morguninn þann 11. september 2001.
En hvers vegna erum við að velta okkur upp úr þessu núna? Það er kominn föstudagur sem þýðir að tími er kominn á næsta þátt af Álhattinum þar sem félagarnir Guðjón Heiðar, Haukur Ísbjörn og Ómar Þór taka fyrir samsæriskenningar og greina þær í öreindir. Þar sem samsæriskenningin um 11. september er ein umfangsmesta kenning þeirra tegundar þá skiptu þeir umfjölluninni í tvo hluta. Í fyrri hluta umfjöllunar var sjónum vikið að opinberum skýringum stjórnvalda, hrun tvíburaturnanna og tengsl meintra hryðjuverkamanna og æðstu ráðamanna Bandaríkjanna.
Í þessum síðari hluta umfjöllunarinnar um voðaverkin halda þremenningarnir áfram þar sem frá var horfið. Að þessu sinni er sjónunum vikið að eftirmálanum. Því sem gerðist í framhaldi af voðaverkunum og afleiðingarnar sem þessi hræðilegi atburður hafi fyrir ekki bara Bandaríkin eða Vesturlönd heldur heimsbyggðina alla. Sérstaklega er horft til borgaralegra réttinda og hvernig hryðjuverkaógnin taldist réttlæta brot gegn þeim.
Þáttastjórnendur lofa góðri skemmtun en dæmi um spurningar sem velt er upp eru:
„Ef ekki var um hræðileg hryðjuverk illra innrættra einstaklinga að ræða og bandarísk stjórnvöld skipulögðu og jafnvel framkvæmdu verknaðinn sjálf, hvað gekk þeim þá til? Hvað gerðu bandarísk yfirvöld og Bandaríkjaher í framhaldið af árásunum og hvers vegna?
Getur verið að þetta hafi í raun ekki snúist um neitt annað en hernaðarleg og efnahagsleg -völd? Eða voru meðlimir Al Qaeda, Saddam Hussein og Talíbanar hreinlega illa innrættir djöflar í mannsmynd sem þurfti að berjast við með kjafti og klóm sama hvað það kostaði? Eða voru aðrar mun annarlegri og dekkri ástæður fyrir þessu hernaðarbrölti Bandaríkjanna. Voru hin meintu hryðjuverk í raun sett á svið til þess að réttlæta hernaðarlegar íhlutanir í miðausturlöndum, til þess að geta stundað þar arðrán á auðlindum og tryggja áframhaldandi efnahagslega yfirburði bandaríkja dals?
Kannski voru það ekki Osama Bin Laden og kumpánar hans sem voru illmenni eftir allt saman heldur George Bush og félagar í bandarísku ríkisstjórninni? Var þetta ef til vill eingöngu til þess að réttlæta síðar frekari árásir á Líbíu og önnur lönd til þess að koma þar fyrir þægilegum hlýðnum stjórnvöldum sem eru hliðholl Bandaríkjunum og ekkert að vesenast fyrir?
Eða var kannski bara orðið of gaman að fljúga? Snerist þetta kannski frekar bara um að gera ferðalög og flugsamgöngur erfiðari, tímafrekari og leiðinlegri fyrir almenning?“
Þegar stórt er spurt kæru lesendur. Þetta og mikið meira í nýjasta þætti Álhattsins. Svo setjið upp álhattanna ef þið sannfærist, en haldið þó fast í gagnrýna hugsun. Samsæriskenningar kallast slíkar af ástæðu, en ef hægt væri að sanna þær með fullnægjandi hætti væru þetta tæpast samsæriskenningar og ekki einu sinni kenningar heldur staðreynd. Við heyrum aldrei um samsærisstaðreynd og mögulega er ástæða fyrir því. En þetta hvimleiða: hvað ef? getur vissulega glætt lífið lit, enda sér maður þá spennusögur í öllum kimum samfélagsins. Svo ykkar er valið, rýnisgleraugun eða álhatturinn. Eða bæði ef ykkur finnst það betra.
