Einn góðan veðurdag fyrir um 500 árum byrjaði nunna nokkur í stóru klaustri í Frakklandi að mjálma upp úr þurru.

Ekki leið á löngu þar til önnur tók undir með henni og áður en varði voru flestallar nunnurnar farnar að mjálma.

Nunnurnar mjálmuðu ekki allan sólarhringinn, þær mjálmuðu í nokkra klukkutíma á dag, tóku sér pásu eða borðuðu og fóru svo aftur að mjálma. Þess á milli höguðu þær sér fullkomlega eðlilega og mjálmaði enginn þeirra til dæmis á næturnar. Þá sváfu þær bara.

Mjálmuðu í takt

Það var jafnvel enn fleira furðulegt við þessa hegðun. Eins og fyrr segir var um stórt klaustur að ræða og nunnurnar dreifðar. En þær byrjuðu alltaf að mjálma á sömu sekúndunni, hættu á sömu sekúndunni og mjálmuðu meira að segja í takt.

Þær voru að gera nágranna sína vitlausa eftir nokkurra vikna mjálm og voru klagaðar til yfirvalda. Svo fór að hersveit var send í klaustrið og hýddu hermenn nokkrar nunnur til að koma með afgerandi hætti á framfæri hvað biði þeirra ef þær hættu ekki.

Þá fyrst hætti mjálmið.

Bitið barst út

Á svipuðum tíma tók nunna í þýsku klaustri upp á því að bíta hina nunnurnar og áður en nokkur vissi voru allar nunnurnar í klaustrinu farnar að bíta hverja aðra.

Ekki nóg með það því að þegar að fréttirnar af bitnunnunum fóru að berast út, byrjaði sama ástand í öðrum klaustrum. Og allt í einu voru nunnur bítandi glefsandi hver í aðra út um allt Þýskaland.

Það þurfti ekki að berja hinar bítandi nunnur til hlýðni því á endanum voru þær orðnar það sárar, blóðugar og þreyttar að þær einfaldlega hættu að bíta og fór að haga sér fullkomlega eðlilega aftur eftir nokkurra daga eða vikna bitveislu.

Líkt og stallsystur sínar í Frakklandi gátu þýsku nunnurnar enga skýringu gefið á athæfinu.

Stjórnlaust kattahatur

Bæði mjálmið og bitin vöktu ugg og talið nokkuð öruggt að nunnurnar hefðu verið andsetnar. Talið var öruggt að skrattinn sjálfur og árar hans komist inn í hin helgu hús og yfirtekið líkama kvennanna.

Mjálmið var talið sérlega skelfilegt þar sem Gregoríus IX páfi hafði gefið út fyrirskipun á þrettándu öld sem kvað á um að kettir væru útsendarar kölska og skyldi þeim útrýmt. Sérstaklega hataði páfi svarta ketti.

Þetta furðulega kattahatur páfans átti reyndar eftir að hafa víðtækar og skelfilega afleiðingar.

Kisum var safnað saman um alla Evrópu og þær pyntaðar og brenndar á báli. Í kjölfarið jókst músa- og rottugangur gríðarlega sem er helsta ástæðan fyrir feiknahraðri útbreiðslu svartadauða sem drap helming íbúa Evrópu.

Af hverju?

En hver er skýringin á mjálmi og bitum í nunnuklaustrum?

Það eru til það margar heimildir um þessa atburði að sögurnar eru næsta víst sannar

Á miðöldum sendur foreldrar oft dætur sínar í klaustur og gátu ástæðurnar verið af ýmsum toga. Hvort sem um var að ræða fátækt, trúarhita eða eitthvað annað, fóru ekki allar stúlkurnar af frjálsum vilja.

Þær vissu mæta vel hvað þeirra biði ævina á enda; fátækt, erfiðisvinna, einangrun og líf án fjölskyldu, eiginmanns og barna.

Sumar stúlkurnar þurfti að bera, og jafnvel binda, til að koma þeim öskrandi inn í klaustrin.

Í dag hallast flestir, sem kynnt sér hafa málið, að um einhvers konar hópsefjun hafi verið að ræða. Stúlkurnar og konurnar voru fastar innan veggja klaustranna, söknuðu eflaust fjölskyldna sinna og daglegs lífs en sáu enga leið út. Þær gátu ekki einu sinni rætt líðan sína við einn né neinn.

Því hafi mjálmið og bitin verið þeirra leið til að losa um tilfinningar sínar og tjá reiði sína.

Það er í það minnsta líklegri skýring en að skrattinn hafi hlaupið í nunnur sér til skemmtunar. En hver veit?