Rosalia Lombardo var aðeins tveggja ára gömul þegar hún lést í spænsku veikinni árið 1920. Faðir hennar, Mario Lombardo, var svo niðurbrotinn að hann bað hinn þekkta líksmurningarmann, Alfredo Salafia, að gera allt sem sem unnt væri til að varðveita litlu Rosaliu. 

Mun Mario hafa gefið þau fyrirmæli um Rosalia skyldi lifa að eilífu.

Salafia vann verk sitt af svo mikilli prýði að svo virðist sem Rosalia sofi undir glerinu, líkt og Þyrnirós. Jafnvel ljóst hárið er enn á höfði hennar, bundið saman með silkislaufu.

Hún hefur verið kölluð „fallegasta lík í heimi“ og „Þyrnirós Palermo.”

Heimfræg eftir andlátið

Röntgenmyndir sýna að meira að segja innyfli stúlkunnar eru með öllu óskemmd. Teppið, sem hún hefur yfir sér, hefur aldrei verið fjarlægt af virðingu við Rosaliu en röntgenmyndirnar sýna einnig að allir útlimir eru heilir.

Hún er álitin einn best varðveitti smyrlingur heims. 

Lík Rosaliu var eitt af þeim síðustu til að vera sett til varðveislu í hinu risastóru katakombum á Sikiley en þar eru um átta þúsund lík varðveitt. Katakomburnar eru frá um árið 1500 og hýsa konungsfólk, stjórnmálamenn og háttsetta kirkjuleiðtoga. 

En enginn kemst með tærnar í frægð þar sem Rosalia hefur sína litlu hæla. Rosalia blikkar nefnilega. 

Nánar tiltekið opnar Rosalia reglulega sín fagurbláu augu, sem enn hafa blik sem í lifandi barni væri, og lokar þeim aftur skömmu síðar.

Eða hvað?

Eitthvað yfirnáttúrulegt? 

Orðrómurinn um hið blikkandi barn fór af stað fljótlega eftir lát Rosaliu, fólk þyrptist til að sjá Rosaliu drepa tittlinga, og spunnust upp ótalmargar sögur um hvernig á stæði. 

Margir voru vissir um að eitthvað yfirnáttúrulegt væri í gangi en aðrir voru jarðbundnari og sögðu að sennilegast væri hitasveiflum um að kenna. 

Áratugum saman dró Rosalia að sér svo að segja endalausan fjölda gesta sem horfðu heillaðir á stúlkuna opna augun tvisvar á dag. 

Langþreyttur safnstjóri

En árið 2009 var Rosalega byrjuð að rotna sem einna helst sást á því að húð hennar var orðin gulleit og vaxkennd. 

Hún var því færð frá sínum upprunalega stað og á svæði þar sem er er mun minni raki. Kista hennar var einnig sett loftþéttan glerkassa, fyllt köfnunarefni, til að hindra frekari skemmdir. 

En þegar að kistunni var lyft fyrir flutninginn fóru burðarmennirnir ekki nógu varlega og færðist Rosalia til í kistu sinni. Tók þá safnstjórinn eftir að augu Rosaliu ekki lokuð, eins og allir höfðu talið, og höfðu víst aldrei verið. Það hafði einfaldlega enginn tekið eftir því áður í þeirri stellingu sem Rosalia lá. 

Segir safnstjórinn að um sjónvillu að ræða. Þegar sólargeislar falli á andlit Rosaliu virðist svo sem hún opni og loki augunum en aftur á móti sé í raun um að ræða leik ljóss og skugga sem staða sólar skapi tvisvar á dag. Augu hennar séu í raun alltaf óhreyfð. 

Sagðist safnstjórinn vonast til að með þessari uppgötvun væri loksins hægt að blása af allar vitleysis sögurnar um blikk Rosaliu, enda væri hann orðinn langþreyttur á þeim. 

Leitin að leyndarmálinu

Því ólíkt næstum öllum öðrum, taldi Piombino-Mascali augu Rosaliu ekki hennar stærsta leyndardóm. Hann vildi fá að vita hver leyndardómur Salafia var. Af hverju leit Rosalia út eins og barn í miðjum blundi innan um fjölda annarra barnslíka sem höfðu látið í minni pokann fyrir náttúrulegu ferli, þrátt fyrir að hafa einnig verið smurð? 

Lengi vel var talið útilokað að komast að sannleikanum, Aldredo Safalia hefði farið með leyndarmál sitt í gröfina árið 1933. En safnstjórinn vildi vera viss og leitaði því uppi afkomendur Salafia og fékk leyfi til að leita í þeim eigum hans sem enn voru til staðar. Og á endanum fann  Piombino-Mascali handskrifað minnisblað þar sem Safalia hafði skráð niður aðferð sína svo og listað niður efnin sem notuð voru.  

Ólíkt því sem almennt gerist hafði Salafia ekki fjarlægt líffæri barnsins heldur sprautað sinni einstöku blöndu inn í gegnum örlítið gat sem hann gerði á líkamana Rosaliu. Það hafði aldrei sést enda falið undir teppinu. 

Blandan drap allar bakteríur sem var var sjáanlegt, og kom í veg fyrir þurrk og sveppamyndun. Salafia náði síðan hina fullkomna útliti með notkun sinksalts sem gerði kroppinn stinnan og kinnar og varir bústnar um alla eilífð. 

Því virðist nú sem Rosalia litla Lombardo búi ekki yfir fleiri leyndardómum. 

Þrátt fyrir að vera afar sennileg er engin leit til að sanna eða afsanna að fullu kenningu safnstjórans. Og kannski blikkar Rosalia gesti í alvöru?

Sú kenning er í það minnsta mun skemmtilegri.