„Við Áróra Glóð vinkona mín vorum í frímínútum á leiðinni að fá okkur að borða þegar við tókum eftir þessum litla kettlingi,“ segir Dísa María Eyþórs. „Við Áróra elskum ketti og klöppuðum honum en á leiðinni til baka sáum við að það var annar stærri köttur að ráðast á hann svo að kettlingurinn hljóp upp í tré.“ Dísa og Áróra ráku stærri köttinn frá en litli kettlingurinn sat fastur uppi í tré.
„Við reyndum að lokka hann niður án árangurs og fá hann til að stökkva til að við gætum gripið hann en hann var of hræddur. Fullt af nemendum löppuðu framhjá og sögðu okkur að láta hann í friði og hann myndi redda sér en við vildum ekki fara fyrr en við værum vissar um að það yrði allt í lagi með hann.“
Togið á skottinu!
Vinir þeirra héldu flestir í skólann en vinkonurnar voru næstu tuttugu mínúturnar að ná kisu neðar í tréð með mjúkmælum og reyndi Dísa að klifra upp en greinarnar of mjóar. Á endanum var hann þó komin niður í tveggja og hálfs metra hæð frá jörðu en stelpurnar náðu illa taki á kisa. Þá var kominn hópur af krökkum að fylgjast með og kalla til þeirra að toga kettlingin niður á skottinu.
„Við myndum aldrei meiða kött með því að toga í skottið á honum. En við vorum svo heppnar að stelpan í næsta húsi kom út með kattanammi. Við bjggum þvi til hálfgert björgunarteppi úr yfirhöfn og lyftum eins hátt og við gátum með namminu á.“
Á endanum gat kettlingurinn ekki staðist nammið og stökk á „teppið“ sem þær lækkuðu varlega. Vinkonurnar föðmuðu svo kettlingin áður en þær slepptu honum. „Ég mætti auðvitað alltof seint í tíma. Vð Áróra erum miklar dýramanneskjur, sérstaklega elskum við ketti, og mér er alveg sama þótt ég fái seint í kladdann. Við hefðum aldrei skilið lítinn kettling fastan uppi í tré,“ segir Dísa María Eyþórs.
