Það er gaman og gott að horfa á gott afþreyingarefni, hvað þá að lesa góða bók. En hvað gerist þegar menn með annarlega hvatir sækja innblástur til skáldskapar? Þá getur voðinn verið vís. Þessu fékk Johnny Altinger að kynnast að eigin raun.
Dexter Morgan er sérfræðingur í blóðferlagreiningum hjá lögreglunni í Miami á daginn. Á nóttinni hleypir hann þó myrkum hvötum sínum lausum og myrðir óþokka. Enginn þarf þó að óttast Dexter, enda er hann ekki til. Hann er persóna í skáldsögum og sjónvarpsþáttum.
Mark Twitchell horfði á sjónvarpsþættina og las skáldsögurnar líkt og svo margir aðrir. En í staðinn fyrir að einblína á skemmtanagildi þáttanna ákvað hann að líta á þá sem kennslustund.
Spilaborgin
Árið 2008 gerði hinn kanadíski Mark Twitchell sína fyrstu hrollvekju, átta mínútna stuttmynd. Hann hafði lengi dreymt um að verða kvikmyndagerðarmaður. Myndina kallaði hann „House of Cards“ eða „Spilaborgina“. Myndin fjallar um mann sem leitar að ástinni á stefnumótasíðu. Hann fer til fundar við konu, sem hann kynntist í gegnum síðuna, í bílskúr nokkrum en þar bíður hans hrottalegur dauðdagi. Í stað konu er það maður sem tekur á móti honum í plastþöktum bílskúrnum. Morðinginn bindur fórnarlamb sitt við járnborð, drepur hann og heggur í spað með kjöthníf.
Óhreinir diskar
Nokkuð eðlilegur söguþráður hrollvekju. En töluvert óeðlilegur höfundur.
Nokkrum vikum síðar hélt maður að nafni John Brian Altinger, kallaður Johnny, til fundar við konu sem hann hafði kynnst á stefnumótasíðunni Plenty of Fish. Vandamálið var þó að umrædd kona var, líkt og Dexter Morgan, skálduð persóna sem ekki var til í raunveruleikanum.
Þremur dögum síðar barst vinum Johnnys skilaboð úr síma hans. Johnny sagðist ástfanginn og ætla að flytja umsvifalaust til Suður-Ameríku. Þegar vinirnir föluðust eftir frekari útskýringum á þessari fyrirvaralausu ákvörðun fengust engin svör.
Á sama tíma barst tölvupóstur frá Johnny til yfirmanns hans þar sem hann sagði starfi sínu lausu. Þegar yfirmaðurinn svaraði póstinum og bað um reikningsnúmer fyrir launauppgjörið barst ekkert svar.
Vinir Johnnys létu ekki þar við sitja. Eftir að hafa reynt árangurslaust að ná sambandi við vin sinn ákváðu þeir að brjótast inn í íbúð hans til að kanna aðstæður. Þar inni sáu þeir óhreina diska, fundu vegabréf Johnnys og engin ummerki um að pakkað hefði verið niður til langferðar. Ekkert sem renndi stoðum undir það að Johnny væri ástfanginn í Suður-Ameríku.
Þeir hringdu því strax á lögreglu.
Grímuklæddur árásarmaður
Viku áður en Johnny hélt af stað á stefnumótið varð maður að nafni Gilles Tetreault fyrir árás. Hann hafði, líkt og Johnny, mælt sér mót við konu í gegnum stefnumótasíðu. Þau mæltu sér mót í bílskúr nokkrum en þegar þangað var komið beið Gilles ekki kona heldur grímuklæddur karlmaður vopnaður rafbyssu.
Gilles varð fullljóst að frá þessari árás átti hann ekki að sleppa lifandi. Hann sá allt líf sitt spilast fyrir augum sér og hélt að þetta væri sitt síðasta. Þá vaknaði baráttuviljinn. Gilles var ekki tilbúinn að láta lífið þarna í þessum bílskúr. Með herkjum tókst honum að losna undan árásarmanninum og smeygja sér út úr bílskúrnum. Hann ætlaði að hlaupa burt en skrikaði þá fótur og grímuklæddi maðurinn náði aftur taki á honum.
„Ég ákvað að ég yrði að berjast á móti. Ég vildi frekar deyja þannig heldur en að deyja með þeim hætti sem hann hafði áformað,“ sagði Gilles síðar fyrir rétti.
Aftur náði Gilles að losna og flýja. Í þetta skiptið datt hann ekki og tókst að finna eldri hjón sem voru úti að viðra hundinn sinn. Gilles grátbað þau um aðstoð.
Morðherbergið
Gilles slapp lifandi frá árásinni. Johnny var ekki eins heppinn. Stefnumótið sem hann ætlaði á reyndist vera við sama grímuklædda mann í sama bílskúr. Þegar Johnny kom inn í bílskúrinn beið hans skelfileg sjón. Allur bílskúrinn var klæddur plasti og í honum miðjum var stórt stálborð. Nokkur veginn í samræmi við það hvernig skáldaði morðinginn Dexter Morgan tók á móti fórnarlömbum sínum.
Johnny náði þó ekki að flýja því hann var sleginn í rot og lét svo lífið á stálborðinu þar sem grímuklæddi maðurinn misþyrmdi líkama hans og síðar líki með flugbeittum veiðihníf. Morðinginn reyndi svo að losa sig við líkamsleifarnar með því að brenna þær, en vissi ekki að slíkur bruni krefst gífurlegs hita og gífurlegs tíma. Líklega eru leiknir sjónvarpsþættir ekki besta leiðin til að læra um slík mál.
Morðinginn gafst að lokum upp og kom restinni af Johnny fyrir í holræsi. Eftir þetta fór morðinginn heim, settist við tölvuna og hóf að skrifa sögu. Hún hófst á eftirfarandi orðum:
„Þessi saga er sannsöguleg. Nöfnum og efnisatriðum hefur lítillega verið breytt til að vernda þann seka. Þetta er sagan um það hvernig ég varð raðmorðingi.“
Lék sér með höfuðkúpuna
Morðinginn hélt að hann hefði framið hinn fullkomna glæp. En hann hafði ekki gert ráð fyrir einu. Johnny hafði nefnilega tilkynnt vinum sínum hvert hann væri að fara á umrætt stefnumót. Lögregla var því ekki lengi að hafa upp á bílskúrnum og komast að því hver væri skráður fyrir honum. Það reyndist vera kvikmyndagerðarmaðurinn Mark Twitchell.
Í tölvu Twitchells fannst skjal þar sem hann hafði með nákvæmum hætti skráð niður hvert einasta smáatriði um morðið, meðal annars hvernig hann hefði leikið sér með höfuðkúpu og þar skrifaði Twitchell einnig ítarlega um hvernig það væri að hluta niður lík og hvernig líffærin lögðust saman er hann skar í þau. „Ef ég hefði þefskyn þá þætti mér þetta sennilega viðbjóðslegt. En mér finnst þetta bara heillandi.“
Sönnunargögnin gegn Twitchells voru mörg. Erfðaefni úr Johnny fannst í fatnaði hans og bifreið og í bifreiðinni fannst einnig morðvopnið auk minnismiða sem Twitchell hafði skrifað til að minna sjálfan sig á að hreinsa „morðherbergið“ og líka til að minna sig á að halda fram hjá eiginkonu sinni.
Það tók kviðdóminn aðeins fimm klukkustundir að komast að niðurstöðu í málinu. Twitchell situr nú í fangelsi og verður orðinn gamall maður þegar hann mun eiga möguleika á reynslulausn.
„Flestir láta sig dreyma um að drepa, en það eru yfirleitt bara draumórar. Þau hafa ekki kjarkinn eða rétta hugarfarið til að fylgja eftir myrkum hvötum sínum. En ég hef það,“ skrifaði Twitchell í sögunni.
Höfundur bókanna um Dexter sagði í tengslum við málið:
„Það að lesa bækurnar um Dexter gerir þig ekki að morðingja. Ef þú ert ekki nú þegar fær um að drepa aðra manneskju á kaldrifjaðan, grimman og ákveðinn hátt, þá mun engin bók nokkurn tímann gera þér kleift að gera svo. Það eru engin töfraorð sem gera þig skyndilega siðblindan.“
