Frá þessu segir Halldór í pistli á RÚV. „Ég strengdi svarta grímu yfir andlitið og sagði sjálfum mér að þessi ferð yrði söguleg, eitthvað sem ég myndi síðar rifja upp og segja frá. Ég var ungur maður með 3.400 króna flugmiða, á leiðinni til meginlands Evrópu í miðjum heimsfaraldri,“ segir Halldór sem hugsaði með sér að þetta yrði skuggaleg ferð vegna ástandsins í heiminum.
„En ekkert af þessu var auðvitað rétt. Það kom á daginn að það var dásamlegt að ferðast í banvænum heimsfaraldri,“ segir Halldór. „Ekki aðeins var ferðalagið hér um bil ókeypis, heldur var allt annað líka snilld. Nóg pláss alls staðar. Niðurgreiddur matur á veitingastöðum. Fleiri starfsmenn en gestir á söfnum og í galleríum. Á einum tímapunkti stóð ég einn í heilum sal og virti fyrir mér risastór meistarastykki eftir da Vinci, Botticelli og Dührer eins og ég væri einn í eldhúsinu heima hjá mér. Sigri hrósandi hló ég kæfðum hlátri undir grímunni minni svo bergmálaði draugalega í salnum. Já, hlátur minn bergmálaði draugalega í sjálfri listasögunni.“
Halldór hugsaði með sér hvernig hann myndi muna eftir þessu. „Þegar faraldurinn hræðilegi geisaði sat ég einn að listasögunni. Skildi einhver líka hafa hlegið svona, einn á safni í spænsku veikinni? Hélt fólk afmælisveislur í svarta dauða?“
Halldór segir að enginn geti dvalið lengi í paradís. „Skömmu síðar var ég hættur að velta því fyrir mér hvernig ég muni minnast veirunnar, kannski var það röng spurning, kannski átti frekar að spyrja: Hvað er það sem veiran minnir okkur á? Hvað er það sem veiran neyðir okkur til þess að horfast í augu við, en við viljum ekki sjá?“
Hann heldur að svarið við þessu sé dauðinn, eða öllu heldur dauðleikinn. „Ég held að stundum að megi draga línu milli fólks sem er mjög meðvitað um dauðleika sinn og það sem leiðir hugann aldrei að honum og forðast þá hugsun eftir fremsta megni. Ég hef að minnsta kosti nokkrum sinnum átt samtöl þar sem viðmælandi minn segir: Ég hugsa aldrei um dauðann og ég ætla aldrei að gera það. Og síðan þekki ég aðra, þar sem dauðleikinn, feigðin, er sjálf bensíngjöf tilverunnar. Þaðan kemur orkan, viljinn til þess að gera eitthvað, reyna að hafa gaman, það á rót sína í meðvitundinni um að einn daginn verður þetta búið og að það gæti gerst hvenær sem er.“
En Halldór segir samfélagið hafna dauðanum. „Það reynir að ýta honum úr sjónmáli með öllum tiltækum leiðum. Memento mori [mundu eftir dauðanum] er ekki beinlínis eitthvað sem nútímamaðurinn tileinkar sé,“ segir hann og veltir því fyrir sér hvers vegna svo er ekki.
„Mig grunar, þótt ég átti mig á því að það sé frekar gróf og lítt fáguð skýring, að það tengist einna helst markaðsþjóðfélaginu. Feigð og dauðleiki passa mjög illa inn í þá heimsmynd sem markaðsþjóðfélagið grundvallast á. Kapítalismi er draumurinn um hina eilífu framtíð, hinn bjarta morgundag, þar sem allt verður betra en það var í gær, hvort sem það gerist gegnum rafbíl, nýjan iPhone, snyrtivörur, enska boltann og svo framvegis. Þetta er ástæða þess að kristni og kapítalismi passa svona líka frábærlega vel saman. En sú staðreynd að maður deyr einhvern tímann passar ekki þarna inn, það blasir við. Maður sem sér feigðina í hverju horni er ekki líklegur til þess að safna sér fyrir útborgun í nýja Teslu. Og þess vegna er dauðanum bolað í burtu og hugmyndin um eilíft líf seld án afláts. “
Halldór spyr hvort þetta gæti verið hin holla og þarfa áminning kórónuveirunnar. „Hún flutti dauðleikann og feigðina aftur inn í lífið. Hún skapaði þetta andrúmsloft að enginn sé óhultur, eða hún þvingaði okkur öllu heldur til þess að horfast í augu við þá staðreynd að það er aldrei neinn óhultur og hefur aldrei verið, það eru allir alltaf í hættu, þannig er það bara, hinn ósýnilegi dauði er alltaf nærri,“ segir hann. „Við getum reynt að gleyma því, okkur bjóðast hér um bil óteljandi leiðir til þess, og köllum þannig yfir okkur vitfirringu gleymskunnar. Eða við getum kosið að muna, sem vitaskuld lætur okkur líka missa vitið. Sama hvað gerist, þá tapa allir glórunni nema hetjurnar.“
Að lokum veltir Halldór því fyrir sér hvað sé hægt að læra af þessu „Alveg eins og David segir: „Spurningin er banal.“ Lífið er banalt og þess vegna eru þýðingarmestu svörin stundum banal. Og ég er meira banal en nokkru sinni fyrr og segi við sjálfan mig: Lifðu lífinu. Gerðu það sem þú vilt. Því þú veist aldrei hvenær röðin kemur að þér.“
