Sigursteinn Másson, fyrrum fréttamaður, er í forsíðuviðtali páskablaðs DV. Sigursteinn breytti viðhorfi almennings til geðsjúkra þegar hann opnaði sig um reynslu sína af geðhvörfum á sínum tíma en hann hefur ekki fundið fyrir einkennum sjúkdómsins í tíu ár. Furðulegt ástand og óvissa í samfélaginu hefur ekki raskað því, enda hefur Sigursteinn áhyggjur af annarri og mun alvarlegri vá sem heimsbyggðin stendur frammi fyrir.

Þetta er aðeins brot úr viðtalinu en viðtalið í heild sinni má finna í nýjasta tölublaði DV.

 Við byrjum á því að ræða aðeins um Sönn íslensk saka­ mál, þáttaröðina sem Sigur­ steinn er hvað oftast tengdur við. Nú hafa þættirnir öðlast nýtt líf, á hlaðvarpsformi, og Íslendingar taka því fagnandi. Á sama tíma njóta erlendir glæpaþættir mikilla vinsælda á Netflix.

Af hverju eru sakamálaþættir svona vinsælir? 

„Það er áhugavert að þú spyrjir vegna þess að ég er sjálfur enginn sérstakur áhuga­ maður um sakamál. Ég les til dæmis sjaldan glæpasögur eða slíkt, gefst oft upp eftir 20 eða 30 blaðsíður. En það er eitthvað við þessar mannlegu hliðar á málunum. Og hvað málin segja okkur um sam­ félagið á hverjum tíma fyrir sig.“

Fyrsta þáttaröðin af Sönn­ um íslenskum sakamálum fór í loftið á RÚV árið 1999. Á þeim tíma höfðu slíkir þættir aldrei verið gerðir fyrir ís­ lenskt sjónvarp. Og það voru ekki allir sem höfðu trú á hugmyndinni. Menn töldu að smæð Íslands og nálægðin á milli fólks væri of mikil.

Í einum þætti fyrstu serí­unnar sat Sigursteinn and­spænis dæmdum raðnauðgara á Litla­Hrauni. Þetta var Björgvin Þór Ríkharðsson sem á sínum tíma hlaut viður­ nefnið „hættulegasti glæpa­ maður Íslands.“

Það var sérstök upplifun að taka viðtal við mann sem neitaði algjörlega að horfast í augu við brot sín. Þátturinn vakti sums staðar hörð við­ brögð.

„Einhverjir spyrja kannski hvort það sé réttlætanlegt að leyfa þessum einstaklingi sem sýnt hefur siðrofshegðun að tjá sig. Mér finnst mikilvægt eins og í þessu tilviki að horfa á hvaðan þessi einstaklingur kemur, umhverfið sem mótar hann, fjölskylduaðstæður og annað. Það er mikilvægur partur.

Það eru heldur ekki allir á því að það eigi að rifja upp viðkvæm mál, gömul sár sem eru ekki gróin. Ef tiltekið mál getur varpað nýju ljósi á hlut­ ina, fengið okkur til að sjá hlutina í öðru samhengi, kennt okkur eitthvað um okkur sjálf og samfélagið, þá tel ég það vera næga ástæðu. Það á ekki að rifja upp mál „af því bara“ eða í afþreyingarskyni,“ segir Sigursteinn og vísar þar með­ al annars í bandarískt „meló­drama“.