Ferðasaga:
Ef það er eitthvað sem hefur vantað í mig alla ævi, þá er það túristaheilkennið. Mér leiðist ákaflega mikið að vera „túristi“ í útlöndum eða fylgja tilsettum dagskrám af færibandi. Fylgihlutur slíks hugarfar er vissulega sá að ég missi af vænum hellingi, en þegar það gerist að ég kíki út fyrir landsteinana þykir mér fátt skemmtilegra en að skoða allt sem er að finna „bakdyramegin“ í gefnu útlandi.
Þangað til núna nýlega hafði ég ekki brugðið mér til sólarlanda í tæpan áratug. Ástæðan tengist bæði því að ég er ákaflega lélegur í listinni að sleikja sólina (yfirleitt er það hún sem sleikir mig, hvert sem farið er) og laðast ég meira að borgum, skrítnum bæjum og framandi menningu, helst hvoru tveggja á einu bretti, sem er ekki útbúin sem pakkadíll handa ferðafólki. Hins vegar kom það til að ég slysaðist í ferð til Krítar.
Markmið ferðarinnar var hið einfaldasta: að njóta og drekka í mig alla þá grísku fegurð sem til staðar er; sækja í ókunnan kúltúr en gera þó mitt besta til að vera „ekki túristi“, á meðan flestir flykktust að borginni Chaniu eða túristabænum Platanias. Ég leitaði hins vegar lengra vestur og kíkti í litla, dúllulega sjávarþorpið Kolymbari og naut þar eyðilandanna sem hægt var að sjá þar í kring á löngum göngutúrum.
Við hvert gefið tækifæri sleppti ég ferðamannaferðum (fyrir utan Santorini – því hvaða heilvita manneskja sleppir slíkri fegurð?) og finnst það svolítið drepa tilgang fræðandi ævintýraleiðangurs ef ég heyri talaða of mikla íslensku í kringum mig. En eins og við flest vitum, ef maður vill hitta Íslendinga í útlöndum skal rakleiðis haldið í H&M. Til allrar lukku átti ég ekki leið þar fram hjá.
Nei, mitt andlega hlutverk þarna var að ferðast eins langt út fyrir bæinn og mögulegt var; leyfa mér að týnast aðeins og njóta samvista við hina innfæddu. Og þar sem ég er bæði ostafíkill og flakkari hét ég því að smakka eins margar mögulegar gerðir af ostum og hægt var, enda er það nánast vísindaleg staðreynd að Grikkir bjóða upp á besta FETA-ost veraldar.
Að setja tónlist í eyrun, finna einhvern stað sem ég kannast ekkert við og líta út eins og tómur magi í leit að hinni fullkomnu svindlfæðu. Ró var það sem ég sóttist í, en þá að sjálfsögðu koma veraldaröflin og velta því um koll.
Til að setja það í smá samhengi þá er ég hvorki bíl- né flughræddur maður, en þegar ég ákvað að bregða mér frá Chaniu yfir til Kolymbari breyttist það á svipstundu. Þá var ég staddur í Chaniu, að seðja ostablæti mitt og kíkja á veitingastaði sem eru draumum líkir, en þegar leið að kvöldi var komið að lúr á hótelinu. Þessi ferð hefði tekið rúman klukkutíma með strætisvagni, en rúman hálftíma með leigubíl. Mér var bent á að bílstjórum þætti ekkert athugavert á Krít að taka löngu rúntana, en einnig var mér bent á að það væri stundum með höppum og glöppum hversu áreiðanlegum, kurteisum eða sanngjörnum bílstjórum væri hægt að lenda á. Þessu fékk ég að kynnast betur í umræddum bíltúr. Ég gekk inn á veitingastað og bað um samband við góðan leigubíl, ómeðvitaður um að strákpjakkurinn á bak við borðið vildi hrella mig, eða þannig kýs ég að sjá það í dag.
Bíllinn mætti á planið. Ég sagði hvert mig langaði að fara og fékk vægt dæs á móti að fyrra bragði. Þetta þótti mér undarlegt en ég kippti mér ekki upp við það. Bíllinn fer rólega af stað í gegnum bæinn, þótt beygjurnar væru sumar óþarflega krappar, en þegar hann var komin út fyrir bæjarmörk á hraðbrautina fór adrenalínið að flæða um blóðið og ég umbreyttist í skrækjandi dívu, eitthvað sem ég hafði ekki hugmynd um að blundaði í mér.
Þetta var eins og sambland af fyrsta skutlinu í upprunalegu Taxi-myndinni og afrakstri þess þegar Will Smith þrýsti á rauða hnappinn í fyrstu Men in Black. Bílstjórinn keyrði kaggann áfram á leifturhraða svo að ósjálfrátt var ég farinn að grípa símann og senda ólíka broskalla eða örskeyti á mína nánustu– skyldu þau verða mín síðustu. Ég gerðist jafnvel svo djarfur að senda einum besta vini mínum SMS-skilaboð um að ég væri staddur með umræddum leigubílstjóra dauðans og að ég væri dauðhræddur um eigið líf. Svarið sem ég fékk við því var Like-þumall.
Segja má að sjokk mýki sálina. „Jæja þá, ef ég verð allur, þá er varla til fallegri staður,“ hugsaði ég snöggt, þótt fallegar sjávarstrendur Platanias fjarlægðust með hverri sekúndu sem leið á meðan við rúlluðum eftir hraðbrautinni. Ekki nóg með hraðann, heldur var maðurinn allan tímann að keyra skakkt á veginum – sikksakkandi af sér bíla sem voru á sömu leið og einnig þeim sem komu úr gagnstæðri átt. Ég óskaði þess að þulurinn úr Fóstbræðrasketsinum Leigubílstjóri dauðans bergmálaði ekki í kollinum hjá mér.
Þegar bílstjórinn skransaði svo fyrir framan hótelið, og ég stórundarlega heill á húfi og geði, gat ég ekki annað en dáðst að vinnubrögðunum og kænskunni, þannig að mér þótti fátt sjálfsagðara en að gefa 25% í þjórfé fyrir lífsreynsluna sem skaut hjartanu á milljón. Hver þarf á skemmtigarði eða rússíbana að halda þegar maður getur stundað andlegt fjárhættuspil með eigið líf á hinn hversdagslegasta máta?
Heppilega, við hótelkomu, var enn korter eftir af fríum drykkjum á barnum og ég get með hreinni samvisku sagt að ég hafi nýtt hverja mínútu vel. Ef ég myndi þreifa á þessari frásögn eins og botnlausri buddu í leit að einhvers konar boðskap, væri hann sá að best sé að halla sér aftur og njóta ekki aðeins lífsins, heldur hættustundanna. Lífið gefur þér engin hjálpardekk hvort sem er.
Eftir þeysireiðina fór samt bílstjórinn eitthvað að bulla á tungumáli sínu og benti á kortið eins og hann væri að nöldra yfir vegalengdinni. En hálftími til og frá og örlátt þjórfé ætti þó að segja eitt eða annað um mína uppbót. Samt kvartaði kappinn og ég skildi ekki neitt.
Þetta er allt algjör gríska fyrir mér.
