Unnur Kristín Óladóttir kom nýlega heim með fyrstu verðlaun í sínum flokki í fitnesskeppni á Írlandi. Hreyfing og hollur lífsstíll eru hennar áhugamál og atvinna, en hún telur nauðsynlegt að hver og einn finni lífsstíl og mataræði sem henti viðkomandi. Unnur er einstæð móðir og agi og skipulag hafa skilað henni þangað sem hún er í dag, en að hennar sögn er stuðningur og gott bakland einnig nauðsynlegt.
„Ég ákvað það strax, 4–5 ára gömul, að verða gullsmiður,“ segir Unnur, sem byrjaði 14 ára að vinna við afgreiðslu hjá föður sínum, Óla Jóhanni Daníelssyni, sem á Gullsmiðju Óla. „Ég stóð við þau orð og útskrifaðist sem gullsmiður árið 2011 og vann við það í nokkur ár. Síðan langaði mig að breyta til og standa á eigin fótum, það fylgja því bæði kostir og gallar að vinna í fjölskyldufyrirtæki.“
Unnur hóf einkaþjálfaranám í Keili og útskrifaðist úr náminu janúar 2016. Í dag starfar hún sem einkaþjálfari í Sporthúsinu í Kópavogi. „Þetta er búið að ganga vel alveg frá því að ég byrjaði og ég er að fíla mig í tætlur og finnst alltaf gaman að mæta í vinnuna. Þetta er gjörólíkt því að sitja á verkstæði allan daginn og smíða, sem mér finnst líka æðislegt og gaman og ég geri það alveg inni á milli. En mig langaði í annað umhverfi, hitta fólk og vera innan um það. Ég er komin með góðan hóp af viðskiptavinum og mér finnst frábært að miðla minni þekkingu og reynslu til að hjálpa öðrum einstaklingum í að ná markmiðum sínum.“
Áhugamál Unnar snúast líkt og vinnan helst um allt sem tengist heilsu og líkamsrækt, hún byrjaði sex ára gömul í dansi og var í honum þar til hún var tólf ára og þá tók handboltinn við. Þegar hún var 18 ára gömul byrjaði Unnur síðan í líkamsræktinni. Árið 2008, þegar hún var tvítug, keppti hún á sínu fyrsta fitnessmóti og þá kviknaði um leið áhuginn á einkaþjálfaranum. En af hverju ákvað hún að byrja að keppa?
„Æskuvinkona mín keppti árið 2007 í bikinífitness og ég smitaðist af því að fylgjast með henni. Hún náði svo svakalegum árangri og mér fannst það svo frábært hjá henni og langaði að prófa líka. Ég hef alltaf verið ótrúlega feimin og ég segi ekki að ég hafi valið fitness til að sigrast á feimninni, en þegar ég sagði fólki að ég væri að fara að keppa þá trúði það því varla. „Ætlar þú að fara að standa í bikiníi uppi á sviði fyrir framan fólk, þú sem getur varla lesið upphátt fyrir aðra?“ voru viðbrögð margra. En maður fer í einhvern karakter og og eftir fyrsta mótið þá vissi ég að það yrði ekki aftur snúið. Ellefu árum seinna er ég búin að keppa 14–15 sinnum.
Það er eitthvað við að sigra sjálfan sig, þessi tilfinning og upplifun er alveg óháð því hvaða sæti maður lendir í, en ég er mikil keppnismanneskja og stefni alltaf á toppinn. Það er ógeðslega erfitt að komast í gegnum ferlið fyrir mót, sem er vanalega 12 vikna niðurskurður, og enn í dag skil ég ekki alveg hvernig ég fer í gegnum það, maður fer í eitthvert „zone.“ Það er mikill agi, skipulag og metnaður sem fylgir og þetta er alls ekki fyrir alla.“
Öðruvísi upplifun að keppa á erlendu móti
Unnur hefur mest keppt hér heima, en hefur nýlega keppt á tveimur mótum erlendis, í Dublin (Limerick) á Írlandi, þar sem hún náði 1. sæti í sínum hæðarflokki, og í London (Watford) á Englandi, þar sem hún náði 4. sæti í sínum hæðarflokki. „Að keppa erlendis er öðruvísi upplifun en hér heima, dómararnir eru auðvitað erlendir og maður þekkir nánast engan. Hér heima kannast maður yfirleitt við alla. Það var frábært að vinna á Írlandi og standa í lokin á sviði með hinum sem unnu sína flokka. Af þeim hópi er síðan valinn heildarvinningshafi. Á Írlandi vorum við þrjár í mínum flokki, allar mjög líkar og frekar jafnar og það kom mér skemmtilega á óvart að vinna það mót.“
Unnur náði að sameina ferðina sem keppnis- og skemmtiferð því systir hennar, Hanna Rún, sem er Íslendingum að góðu kunn sem margverðlaunaður dansari, fór með, Unni til halds og trausts.
„Það er bara brandari að vera með henni, það er einhvern veginn allt gaman, mikið hlegið og allir dagar æðislegir. Við erum mjög samrýmdar. Hanna Rún sér alltaf um hár og förðun þegar ég er að keppa, hún hefur skreytt bikiníin mín og er bara alltaf til staðar, hún er ótrúlega dugleg og ég er mjög þakklát fyrir það. Við hittum Nikita, eiginmann hennar, í Dublin, þar sem hann kennir dans. Hann sýndi okkur borgina þvera og endilanga og þetta var því vel heppnuð ferð að öllu leyti.“
Skyndiákvarðanir eru skemmtilegar
Eftir smá hvíld tekur við undirbúningur fyrir næsta mót, sem er eftir ellefu mánuði, stórmótið Arnold Classic í Ohio í Bandaríkjunum. „Ég er að komast í að lifa „eðlilegu lífi“ aftur. Ég er búin að vera hálft ár í niðurskurði og núna fer ég að vinna í því að bæta mig. Í undirbúningi fyrir Arnold þá er þriggja mánaða niðurskurður, þannig að ég hef níu mánuði til að vinna að bætingum, borða svolítið og svo tekur niðurskurðurinn við.“
Unnur segir að það geti þó vel verið að henni detti í hug að keppa á einhverju öðru móti á undan, enda hefur hún tvisvar keppt á mótum með aðeins tíu daga fyrirvara. „Árin 2014 og 2017 var ég mjög lág í fituprósentu, sem ég er alla jafna ekki, þótt ég haldi mér alltaf í góðu formi. En þó að undirbúningurinn hafi bara verið tíu dagar, þá er hann strembinn líka, alveg eins og tólf vikna undirbúningur. Ég er svolítið hrifin af skyndiákvörðunum, þær eru mjög skemmtilegar, hvort sem þær tengjast keppnum eða ferðalögum.“
Sonurinn setti skilyrði um verðlaun
Unnur er einstæð móðir og segir það alveg ganga upp að æfa og þjálfa mikið með góðu skipulagi og stuðningi. Sonur hennar, Aron Óli, sem er orðinn níu ára gamall, þekkir heldur ekkert annað og er dyggur stuðningsmaður móður sinnar. „Hann er aðra hverja viku hjá pabba sínum og þegar hann er hjá mér þá er meira að gera og ég þarf að skipuleggja mig betur. Ég viðurkenni alveg að það var erfitt að vera ein í fullri vinnu, æfa tvisvar á dag og vera með barn sem þarf að sinna, en mér hefur tekist það ágætlega, hef náð að halda góðri rútínu og vera skipulögð. Ég fæ líka góða hjálp frá foreldrum mínum ef ég þarf á að halda.
Sonur minn hefur mætt á öll mót sem ég hef keppt á hér heima. Hann setti eitt skilyrði þegar ég fór út núna að keppa; að ég kæmi heim með verðlaun í skápinn heima í stofu.
Trítið er góð máltíð og nammipoki
„Það er alltaf einn nammidagur í viku, annars myndi ég ekki nenna þessu, og þá fer ég yfirleitt út að borða og fæ mér góðan mat, oftast steik með meðlæti og góðri sósu. Trítið mitt er máltíð og dessert og dessertinn er smá nammipoki. Það verður að vera einhver gulrót, aðeins að næra sálina.
Við fáum bara einn líkama og eina heilsu og það er eins gott að fara vel með hvort tveggja. Ég kýs að þjálfa þá sem kjósa heilbrigðan lífsstíl. Það þarf hver og einn að finna sér hreyfingu sem höfðar til viðkomandi, hún á ekki að vera kvöð. Það þarf líka að finna jafnvægi í mataræðinu, það er bara persónubundið hvað hentar hverjum og einum. Það þarf að vera jafnvægi milli hreyfingar, mataræðis og hvíldar. Minn gullni meðalvegur er 80 prósent hollt og 20 prósent það sem ég leyfi mér, sem er ekki eins hollt, hvort sem það er í formi sælgætis, rauðvínsglass eða einhvers sem er smá trít.“
Fyrir þá sem eru að byrja, hvort sem það er eftir langa pásu eða fyrir þá sem hafa aldrei stundað líkamsrækt, mælir Unnur með að því að farið sé rólega af stað, þjálfari fenginn og þannig lærð réttu handtökin.
Sjálf er Unnur hjá einkaþjálfara og segir það nauðsynlegt og sérstaklega fyrir mót. „Ég gæti þetta aldrei sjálf, þótt ég viti nákvæmlega hvað það er sem þarf að gera. Þótt maður sé einkaþjálfari þá er maður of góður við sjálfan sig og maður er ekki vélmenni og getur átt slæma daga. Þá er gott að leita til einhvers, sem hvetur mann áfram og fylgist með manni. Konni sér um að gera matar- og æfingaplan fyrir mig og ég fer alveg eftir því, og svo í tólf vikna ferlinu taka mælingar við á vikufresti og maður vill standa sig fyrir þjálfarann, þótt ég sé fyrst og fremst að þessu fyrir sjálfa mig.“
En finnst þér þú vera að fórna einhverju fyrir fitnessið?
„Ég reyni að vera dugleg að mæta í allt, veislur, bíó og annað sem mér er boðið í, nema svona undir lokin á undirbúningnum þegar ég er orðin extra þreytt og þá ég verð líka svolítið viðkvæm. Þá er ég ekkert að mæta í til dæmis saumaklúbb þegar ég veit að þar verður fullt af kræsingum, ég geri sjálfri mér það ekki og það skilja það bara allir. Ég mæti líka oft í veislu með nesti með mér og það vita allir af hverju. Árið 2014 þegar ég keppti með stuttum fyrirvara var ég að læra einkaþjálfarann og sleppti staðarlotu sem var sama dag og mótið. Það olli því að ég féll í áfanganum og þurfti því að taka hann aftur og útskrifaðist því hálfu ári seinna.
Ástæðan fyrir því að ég er búin að keppa svona oft er stuðningsnetið sem ég er með: foreldrar mínir, systur og vinkonur mínar, hafa öll stutt mig alveg frá fyrsta móti. Ég hef aldrei fengið neikvæð viðbrögð frá fólkinu mínu. Það skilja þetta auðvitað ekki allir og þá aðallega hvað mataræðið varðar. Ég ætlaði að vera löngu hætt að keppa og hef oft sagt það, en ég er bara rétt að byrja, ef maður getur sagt það eftir 11 ár.“
