Sveinn Arnarsson blaðamaður á Fréttablaðinu komst í hann krappan á flugvelli í Tromsö í Noregi í morgun, en hann var þar á ráðstefnunni Arctic Frontiers.

Eftir að hafa pakkað niður fór Sveinn í gegnum hefðbundið eftirlit á flugvellinum, og þótti honum afar skrýtið þegar allt dótið hans var tekið í burtu eftir að það var gegnumlýst.

Því næst komu að honum tveir menn, sem spurðu hann ýmissa spurninga. „Hvenær ég hefði komið til landsins og hvert ferð minni væri heitið, hvaðan ég væri og hver tilgangur ferðalagsins væri í raun og veru,“ segir Sveinn. „Ég svaraði þessum spurningum röggsamlega og reyndi að sýna ekki að hendurnar á mér voru farnar að titra örlítið og ég fann að ég var að svitna svolítið á bakinu á þessum tímapunkti.“

Óskuðu þeir því næst eftir að skoða bakpokann sem Sveinn var með, handónýtur og gamall bakpoki að hans sögn.

Auðvitað varð ég við því. Ég taldi mig ekki þurfa að fela neitt fyrir þessum herramönnum en hugsaði nú hvurn djöfulinn þessi bakpoki hefði að geyma fyrir þá.

Í ljós kom að í framhólfi bakpokans í einum af mörgum litlum vösum sem þar eru voru nokkur haglabyssuskot og voru það þau sem höfðu vakið athygli tollvarðanna.

„Þessi blessaði bakpoki, sem ég hef nýtt til rjúpnaveiða í vetur, geymdi enn þann dag í dag haglaskot sem ég vissi ekkert um,“ segir Sveinn, sem áttaði sig á að hann hafði gengið um bæði Keflavíkurflugvöll og Gardemoen með haglaskot án þess að nokkur öryggisvörður hafi komið auga á þau.

„Þegar ég sá tollverðina draga upp skotfæri hugsaði ég með mér að nú væri ég í klípu og svitinn þrýstist út úr öllum mögulegum kirtlum líkamans. Mér leið eins og ég sæti fullklæddur í gufubaðinu í Akureyrarlaug, slík voru ónotin,“ segir Sveinn.

Eftir nokkrar spurningar í viðbót sættust þeir á að þessum haglaskotum væri best fargað af norsku lögreglunni. 

Íslensku öryggisverðirnir í Keflavík og starfsbræður þeirra á Gardemoen þurfa að hugsa sinn gang. Ég hins vegar ætla að grandskoða bakpokana mína fyrir næsta flug.