Ingibjörg Anna Björnsdóttir var sófaklessa að eigin sögn og hafði aldrei hreyft sig að ráði. Eftir að hafa tekið þátt í meistaraverkefni um hreyfingu og fundið ávinninginn af reglubundinni hreyfingu ákvað hún að halda áfram og í dag hreyfir hún sig sjö sinnum í viku.
Inga er fædd 1977 og starfar hjá Fjöleignum, þar sem hún situr í vinnunni að meðaltali átta klukkustundir á dag, svona eins og aðrir sem vinna hefðbundna skrifstofuvinnu. „Ég hef aldrei hreyft mig í gegnum árin, bara svona einstaka sinnum farið í ræktina og gefist upp, þú veist hvernig þetta er. Maður byrjar í janúar og september og hættir í febrúar og október,“ segir Inga.
Fyrir tveimur og hálfu ári veiktist Inga alvarlega. „Ég var á pillunni og fékk mjög slæma lungnatappa og lá á spítala í nokkra daga, náði ekki að anda og gat ekki hreyft mig án aðstoðar.“
Nokkru seinna sá Inga auglýsingu á Facebook frá íslenskri stúlku sem var að skrifa lokaritgerð sína við Háskólann í Lundi í Svíþjóð. Hana vantaði einstaklinga til að taka þátt í verkefni, sem fólst í því að ganga 30 mínútur á dag í 30 daga og svara fjórum spurningum þrisvar sinnum; við upphaf, miðju og lok verkefnisins. Þátttakendur þurftu einnig að senda Snapchat-færslu af sér á göngunni, sem staðfestingu á hreyfingunni.
„Ég hugsaði með mér: „Andskotinn þetta eru 30 mínútur á dag, ég hef ekki efni á því að að sleppa því að taka þátt“,“ segir Inga, sem skráði Önnu Boggu vinkonu sína líka og lét hana svo vita af skráningunni. „Þú ert asni, en það er allt í lagi,“ sagði vinkonan, en tók líka þátt og kláraði verkefnið eins og Inga, þó að þær hafi ekki alltaf gengið saman. „Ég hafði það þannig að ég kom heim úr vinnunni og skipti strax um galla og fór út. Verkefninu lauk 30. apríl í fyrra og ég fann að þrekið jókst svo mikið og mér leið svo vel í lungunum,“ segir Inga, sem segist þó ekki hafa farið hratt yfir. Ávinningurinn var þó ekki bara líkamlegur. „Okkur leið líka svo vel andlega, vorum miklu jákvæðari og hressari, og leið bara yfirhöfuð vel á allan máta.“
Vinkonurnar gengu áfram eftir að verkefninu lauk. „Í júní vildum við halda áfram og gerðum Facebook-síðu þar sem við buðum fólki að vera með og ganga með okkur. Það voru um 15 manns sem skráðu sig, einu sinni í viku hittumst við öll saman. Sumir skráðu sig en gerðu ekkert, meðan aðrir voru með,“ segir Inga.
„Þegar komið var fram í ágúst var ég komin með ógeð á rigningunni og alveg að gefast upp og sófinn farinn að vera mun meira spennandi en rigningin. Þá stakk Elfa Björk, vinkona mín, upp á að ég myndi endurnýja markmiðið og ganga þjóðveg 1 á einu ári,“ segir Inga sem hló bara að uppástungunni, en eftir að hafa sett dæmið upp í Excel sá hún að það var vel framkvæmanlegt og hún lauk hringnum á 361 degi.
Inga byrjaði í ræktinni í október samhliða göngunni og í dag fer hún í ræktina þrisvar í viku og gengur fjóra daga í viku á móti. „Ég er með þjálfara í ræktinni sem skipar mér fyrir. Þú veist hvernig það er ef maður mætir sjálfur, þá dugar það í þrjár vikur, svo fer maður að missa úr mætingu og hættir með alls konar afsökunum. Ég held að allar konur á íslandi þekki þetta og hafi upplifað þetta.“
Spennubækur drífa Ingu áfram
„Fyrst setti ég bara góða tónlist á þegar ég fór út að ganga. Í dag hlusta ég á spennandi bækur sem er bannað að hlusta á nema þegar ég er að ganga og ef bókin er mjög spennandi þá neyðist ég til að ganga lengur eða fara oftar út,“ segir Inga. „Ég er með Storytel og um daginn gekk ég 13 kílómetra af því ég tímdi ekki að fara inn, þetta var hrikalega góð bók.
Þegar veðrið var sem verst í vetur þá fór ég samt út og ef ég var alveg að gefast upp og nennti ekki að hlusta á sögu eða tónlist þá hringdi ég oft í Lillu frænku mína sem spurði hvert ég væri komin þá og sagði mér síðan sögu af fjalli eða öðru við þjóðveginn þar sem ég var komin í göngunni við hvert og eitt símtal. Þannig að ég fékk góða sögustund úr göngunni líka. Frænka mín er fróð um Ísland þannig að ég fékk fjölmargar sögur út úr þessu, sem gera mig líka vitrari.
Ég er búin að lækna sjálfa mig á að þrjóskast áfram, þó að ég verði aldrei 100 prósent aftur, en ég er langt komin. Núna er ég að fara upp á Úlfarsfell og niður aftur og ekkert mál, í upphafi komst ég ekki upp götuna heima hjá mér. Ég hleyp ekki mikið, en ég strunsa. Þetta er ekkert mál þegar maður bara byrjar.“
En hver er ávinningurinn í dag af göngunni? „Fyrir utan að ég er búin að missa 20 kíló þá næ ég að anda án þess að erfiða,“ segir Inga. „Mér líður bara allri betur og það er allt auðveldara. Ég myndi allan daginn benda fólki á að fara út. Stattu upp fyrir sjálfri þér og ekki bíða eftir neinum öðrum.“
