Á hverjum degi berst fjöldinn allur af ábendingum eða fréttaskotum í pósthólf DV. Ef efni þessa pósts kveikir áhuga blaðamanna þá er umsvifalaust haft samband við þá sem sendu ábendinguna og síðan er unnin frétt um málið. Í vikunni barst nafnlaus póstur til ritstjórnar DV frá sérstakri síðu sem gerir það að verkum að ekki er hægt að svara skeytinu. Bréfið er átakanlegt í meira lagi en í því kemur fram að sendandinn hafi að mestu leyti sætt sig við að hann muni deyja á þessu ári.
Hann segist hafa verið of seinn að leita sér hjálpar vegna kynferðisofbeldis sem barn og að það hafi eyðilagt líf hans. Það hafi verið stór mistök og hann vonist til þess að þessi skrif hans geti hjálpað öðrum að skilja hversu mikilvægt það er ef maður vill halda lífi eða eiga gott líf. Þá segir hann að þetta sé eingöngu brot af lokaorðum sínum og að honum verði varla bjargað úr þessu.
DV hvetur sendanda bréfsins til þess ræða opinskátt við sína nánustu og leita sér hjálpar hjá fagaðilum. Til dæmis með að hringja í Hjálparsíma Rauða krossins, 1717, sem opinn er allan sólarhringinn.
Veldur óumflýjanlega vonbrigðum
„Á þessum tímapunkti í lífi mínu hef ég misst alla löngun í að halda baráttunni við sjálfan mig áfram, ákjósanlegast væri að loksins finna frið í dauðanum. Ég hef aldrei verið jafn einmana og ég er núna. Það er mín eigin sök. Ég á erfitt með að hleypa fólki nærri mér og þegar ég geri það þá, óumflýjanlega, veld ég því vonbrigðum. Ég hugsa nánast stanslaust um hversu yndislegt það væri að fá loksins frið. Á sama tíma reyni ég eins og hægt er að halda í þá agnarsmáu von, sem er grafin djúpt innra með mér, að ég haldi lífi. Geri mér grein fyrir þversögninni.
Ég hef fáa, en undursamlega, að og ég reyni að gera mitt besta í að vera ekki valdur að enn einum vonbrigðunum. Mín saga með áfengi og fíkniefni mun þó að öllum líkum verða mér að falli, ég er einfaldlega of þreyttur á einmanaleikanum, depurðinni og sjálfshatrinu. Mér líður einfaldlega eins og lífið hafi aldrei gefið mér möguleika, það gaf mér góða barnæsku þar sem ég mundi ekki eftir áfallinu fyrr en í kringum átján ára aldurinn, en í kringum þann aldur ákvað lífið að slá mig harkalega niður þegar martraðirnar af ofbeldinu hófst. Þær hafa verið reglulegur næturgestur síðan. Mér líður eins og það sé kominn tími á mig til að hrækja í andlitið á þessu lífi sem hefur brotið hjartað í mér aftur og aftur. Það er kominn tími á hefnd gagnvart þessu lífi og ég á það skilið að fá að fara á mínum eigin forsendum.
Var ekki nógu sterkur til að komast yfir ofbeldið
Á endanum liggur ábyrgðin samt hjá mér. Ég var ekki nógu sterkur til að komast yfir ofbeldið sem ég varð fyrir. Þegar maður bætir svo viðbjóðnum sem maður upplifir þegar maður er í neyslu, félagar sem hafa kvatt út frá neyslu og öll þau skipti þar sem ég veld, bæði sjálfum mér og þeim sem mér þykir vænst um, vonbrigðum þá hugsa ég með sjálfum mér að það sé fullkomlega réttlætanlegt að ég bregðist þeim einu sinni enn, lokaskiptið. Ég get ekki lengur lifað lífi þar sem ég treysti ekki sjálfum mér, tankurinn er nánast tómur.
Ég hugsa mikið um dauðann. Með hverjum deginum byrja ég að þrá hann meir og meir. Ég hef lokað mig frá öllum þeim sem mér þykir vænt um, þó margir hverjir upplifi höfnun af minni hálfu þá er ég að reyna að hlífa þeim á minn hátt. Ég vil ekki gera þeim upp vonir um að ég sé að fara að verða betri. Kannski er þetta ekki rétta leiðin en ég held að hún sé þó töluvert skárri en að gefa þeim falskar vonir. Sama hvað fólk reynir að ná til mín þá er ég búinn að hlaða múr í kringum mig þar sem viljinn til að lifa er nánast horfinn, núna horfi ég nánast eingöngu í átt að dauðanum.
Í lagi út á við en að deyja að innan
Mér ætti ekki að líða eins og mér líður, en ég er algjörlega búinn að bugast. Einmanaleiki, af eigin völdum, er minn versti óvinur. Ég myndi óska þess að ég væri ánægður ef ég fengi þá ósk, því miður er lífið ekki svo gjöfult. Ekki í mínu tilfelli allavega. Kannski gæti ég komist á rétta braut ef ég væri nógu hugrakkur til að biðja þá fáu vini sem ég á eftir, eða fjölskylduna, um að hjálpa mér í gegnum þetta. Ég er bara ekki nógu sterkur til þess. Ég get ekki, á þessari stundu í lífi mínu, brugðist einhverjum og haldið áfram að anda.
Út á við horfir fólk á mig og heldur að ég sé í fínu standi en að innan er ég að deyja. Ég geri þetta venjulega, mæti í ræktina og vinnuna, reyni að dreifa huganum þar en svo hef ég ekkert. Ég er búinn að loka á alla þannig að hálfan daginn er ég eins og vofa. Ég þjóna engum tilgangi.
Ég vil að þið vitið að ég er ekki reiður við neinn, nema sjálfan mig. Ég klúðraði mínu eigin lífi. Ég er ekki hræddur við dauðann heldur hef ég sætt mig, svona næstum því, við þau örlög að ég muni deyja á þessu ári. Ég berst á hverjum degi við þá hugsun að ég ætti að enda þetta í dag og ég mun ekki hafa þrek til þess að halda þeim slag út árið.“
