Í grein sem birtist á BT í gær skrifar Jeppe til dæmis að ef fólk ætlaði sér á Bjarkar tónleika til að djamma þá yrði það snarlega fyrir vonbrigðum og myndi rjúka beint á barinn til að demba í sig alkóhóli eða einhverju þaðan af sterkara. Betra væri því að gera sér aðrar væntingar um hverslags upplifunar væri að vænta.
„Þessi upplifun er svo miklu meira en bara tónleikar,“ skrifar Jeppe og bætir við að heimur Bjarkar sé einskonar samspil af tón og myndlist. Eða með hans orðum: „En oplevelse ud over en simpel musikkoncert.“
Svo ber hann Björk saman við útlendingapólitík Sósíaldemókrataflokksins; annað hvort elski maður hana eða hati.
Hann skrifar að á slaginu 21.45 hafi Björk dúkkað upp í litríkri rauðri dragt með glæra vængi og gyllta grímu fyrir andlitinu. Hún minnti hann á fágætan fugl frá einhverri útópíu utan þessarar jarðar. Sex flautuleikarar í bleikum fötum hafi fylgt með og svo hafi hann séð DJ í einu horninu.
Hann lýsir því sem svo að tónleikagestir hafi ýmist staðið og starað á sviðið, algjörlega heillaðir, eða skrafað saman meðan beðið var eftir uppáhalds slagaranum.
Þegar lögin ‘Wanderlust’ og ‘Human Behaviour’ hafi byrjað að óma heyrðist minna í mannskapnum.
Svo ber hann Björk saman við útlendingapólitík Sósíaldemókrataflokksins; annað hvort elski maður hana eða hati.
Í lokin spyr hann svo þessarar aggressívu spurningar – hvort tónleikarnir á NorthSide hafi verið þeir verstu á árinu og svarið segir hann einfalt. Já, ef fólk mætti til að djamma eins og á gömlu sveitaballi þá hafi það eflaust orðið fyrir vonbrigðum en sjálfur vaknaði hann sáttur með pakksödd skilningarvit eftir góða og fallega tónleika.
Dustaðu rykið af dönskunni og lestu þessa skemmtilegu grein HÉR