Þrándur heldur nú sýningu á verkum sínum við Íslandsbryggju í Kaupmannahöfn, rétt við íslenska sendiráðið.
Sýningin hefur gengið ákaflega vel og Þrándur er himinlifandi með viðtökurnar en þetta er hans fyrsta stóra einkasýning utan Íslands.
Margir kannast við norska málarann Odd Nerdrum sem m.a. var vitnað til í áramótaskaupinu (maðurinn sem var ber að neðan á sjálfsmyndinni).
Sá er lærifaðir Þrándar í málaralistinni og glöggir eiga ekki erfitt með að sjá áhrifin.
En hvað er það sem heillar Þránd?
Hvað knýr hann til að mála þessi stóru súrrealísku verk, hver er bakgrunnur hans í námi og af hverju heillast hann svona af þessum klassísku aðferðum málaralistarinnar?
Ég hóf nám við LHÍ árið 2001 en droppaði úr skólanum eftir fyrsta árið.
Hið sígilda málverk sem ég bar mig eftir að ná tökum á átti lítt upp á pallborðið þar.
Það er ótal margt sem laðar mig að hinu klassíska maleríi. Fyrst og síðast er það óviðjananleg fegurð þess.
Þegar best lætur er það fegurri en frá má segja. Ég kann einnig að meta hvað leikni er snar þáttur í þessum listmiðli, fimi málarans með penslana er alfa og ómega í þessari íþrótt.
Það er alltaf upplífgandi að hrista af sér hömlur veruleikans og láta hið ómögulega myndgerast á fleti.
Í súrrealismanum er ekkert útilokað, aungvum viðjum verður komið á hann. Hann sviptir hulunni af ódáinsakri fjarstæðna og staðleysna.
Ég varð fyrir þeirri köllun á menntaskólaárum mínum.
Ég hafði alla tíð lagt mikla rækt við dráttlist og heillaðist ungur af málverkum gömlu meistaranna. Ég hugsaði sem svo fyrst þeir gátu málað svona hlyti ég að geta gert það líka.
Svo fastréð ég dag einn að gera þetta að starfi mínu og þótti mikið um, listin getur vitanlega verið harður húsbóndi en ég hef hvergi hvikað frá köllun minni frá því ég réð þetta með mér.
Bæði efnistökin og efnisvalið hafa þróast hægt og sígandi.
Í eina tíð málaði ég mest upp úr íslenskum fornsögunum, en á síðari árum hef ég fikrað mig fram í tíma hvað myndefni varðar.
Samfélagsgagnrýni hefur ratað inn í myndir mínar og nútíminn hefur viðstöðulaust fært sig upp á skaftið. Hvað efnistökin varða þá sækj ég innblástur úr stöðugt fleiri áttum. Hér áður fyrr sá ég vart sólina fyrir barrokki og rókókó, en nú lít ég á listasöguna eins og hún leggur sig sem ostru mína.
Geypilega vel. Ég er fjarskalega ánægður með útkomuna. Fæ mikið af jákvæðum viðbrögðum frá fólki sem lítur við.
Já. Ég tók að vísu þátt í samsýningu skömmu fyrrr í vor á Skagen í Danmörku.
Ég er ævinlega með nokkur járn í eldinum en næsta sýning mín verður í Hannesarholti í september.
Ef ég fengi túskilding fyrir hvert skipti sem ég er spurður að þessu þá ætti dágott safn af túskildingum.
Tjah, lítið portrett get ég hrist fram úr erminni á sirka tvemur tímum, en stórar myndir með mörgum smáatriðum get ég dedúað við vikum, jafnvel mánuðum saman.
Ég er jafnan með nokkrar myndir í einu og því dálítið erfitt að svara þessu nákvæmlega. Ég þyrfti að mæla þetta nákvæmlega svo ég geti svarað þessu afdráttarlaust.
Ég tek hérumbil tvöhundruðþúsund drullkökur fyrir litlar myndir. Stærstu og dýrustu myndir mínar kosta um níuhundruð þúsund. Stefni leynt og ljóst að því að rjúfa milljón krónu múrinn. Það verður hátíðleg stund. Þá verður skálað.
Nei ekki beinlínis, en auðvitað eru ýmis myndefni sem þeir kunna betur deili á en aðrir.
Til að mynda þjóðsögulegs efnis nú eða Reykjavíkurmyndir mínar. En ég fæ líka afar jákvæð viðbrögð frá erlendu fólki. Sumir hverjir eru jú með heiftarlegt blæti fyrir Íslandi.
Það var maður sem býr nú í Kaupmannahöfn. Hálfur íslendingur og hálfur dani. Mér skilst að myndin hafi farið niður af veggnum eftir að hann eignaðist barn.
Ég á í óbeinu sambandi við hann á Fésbókinn. Það er að segja fjölskyldu meðlimi hans. Sjálfur kæmi hann ekki nálagt samfélagsmiðlum, enda hefur hann afrekað það afneita nútímanum alfarið. En það stendur alltaf til hjá mér að kíkja í kaffi til hans.
Það má vel vera, en ég veit þá ekki af því. Ég man sárasjaldan eftir draumförum mínum.
