Tinna Eik Rakelardóttir fjallar um nýja nostalgíuþætti á Netflix
Fyrir okkur sem ólumst upp á tíunda áratug síðustu aldar er gaman að segja frá þáttunum Everything Sucks! á Netflix en fyrir þennan aldurshóp er þetta nostalgíuveisla af bestu gerð.
Þættirnir fylgja að mörgu leyti sömu reglum og sögulínu og fjölskylduþættirnir sem flest okkar fylgdumst með á tíunda áratugnum. Sumir elskuðu þessa línulegu framhaldsþátta dagskrá meðan öðrum leið eins og föngum.
Sjónvarpsþáttaraðir sem helst má nefna til samanburðar eru hinir snilldarlegu Freaks & Geeks, My So called Life og fleiri í þeim dúr. Skemmtilegast fannst mér þó hvað þættirnir minntu mig mikið á Fucking Åmål eftir Lukas Moodyson, sem vill svo skemmtilega til að var uppáhaldskvikmyndin mín þegar ég var unglingur. Mörg atriði í þáttunum eru keimlík myndinni og eru tvær aðalkvenpersónurnar mjög líkar aðalstelpunum í Fucking Åmál, bæði hvað varðar útlit og persónuleika. Það kom mér því skemmtilega á óvart að lesa viðtal við þá sem skrifuðu þáttaröðina og sjá að sú mynd var í raun og veru aðaláhrifavaldurinn á þættina.
Aðalpersónur Everything Sucks! eru Luke (Jahi Di‘Allo Winston) og vinir hans sem eru að byrja á fyrsta ári í framhaldsskóla í smábænum Boring í Oregon. Luke verður skotinn í Kate (Peyton Kennedy) sem er dóttir skólastjórans og annars árs nemi. Félagarnir ganga í gegnum allar flækjur og árekstra framhaldsskólaáranna með viðkomu allra klassísku persónanna sem koma að lífi okkar, foreldra, kennara, vina og skólasystkina og við fáum að skyggnast inn í líf þeirra allra.
Nostalgíuáhrifin af þáttunum eru mjög góð þrátt fyrir að margt sé frábrugðið því sem tíðkaðist hér á landi. Til dæmis dæmdu börn fjárhagslega stöðu vina sinna ekki bara út frá því hvort það var Stöð 2 á heimilinu eða ekki, – eins og var almennt gert í mínum vinahópi. En í þáttunum er samt sem áður hrúga af köflóttum skyrtum, derhúfur snúa öfugt, stelpur ganga með smelluarmbönd, hlustað er á geisladiska og horft er á tónlistarmyndbönd. Vídeóspólur eru leigðar, lukkutröllum er safnað og plaggöt eru hengd upp á veggi.
Þáttaröðin er nokkuð lengi að komast af stað og lifir svolítið á nostalgíunni. Endirinn er hins vegar hjartnæmur og fullnægjandi og skilur mann eftir með löngun til að vita meira. Hægt væri að segja að hjartnæmnin gangi samt stundum aðeins of langt þar sem aðalpersónan, Luke, og mamma hans eru bæði svört en það kemur aldrei upp nein umræða um rasismann sem hefur alltaf verið til staðar í Bandaríkjunum, hvað þá á tíunda áratugnum og hvað þá í Oregon sem á mjög langa og ofbeldisfulla sögu af kynþáttahatri.
Og þrátt fyrir að ein aðalpersóna þáttanna sé að koma út úr skápnum er heldur ekkert fjallað um þá fordóma sem hinsegin fólk verður fyrir og erfiðleikana við það að koma út úr skápnum bæði í dag og á þessum tíma. Ég bind hins vegar miklar vonir við að tekið verði á þessum málum í næstu seríu þar sem margir hafa gagnrýnt þessa afneitun í handritshöfundunum.
Þrátt fyrir þessa hnökra þá mæli ég samt sem áður með þáttunum sem góðu afþreyingarefni og kannski alveg sérstaklega fyrir fólk sem ólst upp á tíunda áratugnum. Það er tilvalið að horfa á þættina með börnunum, sýna þeim hvernig hlutirnir virkuðu þegar við þurftum að hringja inn internetið með hávaðasömum „router“ og spóla myndbandsspólum til baka. Aðalleikari þáttanna, sem er fimmtán ára, þurfti að fá kennslu við að setja spólu í tækið, af því hann hafði aldrei séð þessar græjur áður.
Vá, hvað við erum orðin gömul!
