Guðmundur S. Brynjólfsson: Eitraða barnið

Útgefandi: Sæmundur

198 bls.

Eitraða barnið er skáldsaga sem gerist í kringum aldamótin 1900 en talar þó með áleitnum hætti inn í nútímann og fellur vel inn í þjóðfélagsumræðu síðustu missera: Sagan lýsir því meðal annars hvað konur voru varnarlausar fyrir kynferðisofbeldi á þessum tíma og fordómunum sem þolendur slíkra brota gátu mætt, en vekur um leið þá spurningu hvort ástandið hafi breyst nægilega. Kynferðisbrot eru í það minnsta enn gífurlegt böl í nútímasamfélagi. Í dag ríkir enn fornaldarhugsunarháttur víða á Vesturlöndum og árið 1900 var til fólk með nútímalegan hugsunarhátt mannúðar og víðsýni – þessa sér einmitt stað í þessari prýðilegu skáldsögu.

Sagan gerist á Eyrarbakka og í nærsveitum, á heimavelli höfundarins, Guðmundar Brynjólfssonar. Hún rekur spennandi sakamál þar sem meðal annars koma fyrir tvær nauðganir og barnsmorð. Fléttan er býsna slungin og lausnin vel hugsuð.

Í flestum góðum skáldsögum er persónusköpunin samt mesta hnossið og það gildir svo sannarlega um Eitraða barnið. Þetta er bæði efnisþétt og persónumörg saga miðað við aðeins tæpar 200 síður. Aðalpersónurnar eru sýslumannshjónin Eyjólfur Jónsson og eiginkona hans Anna Bjarnadóttir. Að öðrum persónum ólöstuðum eru þau eftirminnilegust, og á hæla þeim kemur skítmennið Kár Ketilsson. Sýslumaðurinn er í raun veiklundað góðmenni en eiginkonan er afar röggsöm, með réttlætiskenndina í prýðilegu lagi og dómgreindina hnífskarpa. Þar sem bókin er ekki lengri sér maður eftir þessum skemmtilegu persónum að lestri loknum en góðu fréttirnar eru þær að við munum fá að hitta þær aftur, því Eitraða barnið er fyrsta bókin í þríleik eftir Guðmund Brynjólfsson.

Við lifum skrýtna og þversagnarkennda tíma á íslenskum bókamarkaði: lesendum fer sífellt fækkandi en nýjum og spennandi höfundum fjölgandi. Guðmundur Brynjólfsson er reyndar ekki ungur maður en byrjaði fyrst að gefa út árið 2009. Síðan hefur hver skáldsagan rekið aðra auk þess sem Guðmundur hefur verið atkvæðamikill í leikhússkrifum. Þá hefur hann vakið athygli fyrir umdeilda en afburðavel stílaða blaðapistla.

Mér virðist Guðmundur sífellt vera að brýna sín vopn og ná ógnartaki á tungumálinu. Eitraða barnið er bæði afar vel stíluð og prýðilega uppbyggð. Hún vekur tilhlökkun fyrir næstu verkum höfundar.