Íslandsmeistaramótið í frekjukasti, með og án atrennu, fer nú fram fyrir opnum tjöldum í fyrsta skipti, en það hefur löngum verið haldið inni í reykfylltum bakherbergjum, fjarri almannarýmum og öðrum vesælum vistarverum. Sérstaka athygli vekur að Samtök fyrirtækja í sjávarútvegi og Viðskiptaráð hafa ásamt Morgunblaðinu og Viðskiptablaðinu komist í lokaúrslit mótsins og hafa hvorki þurft að leika gegn liðum í milliriðlum né þaðan af lakari félagsskap.

En forgjöfin er víða.

Það er svo eftir öðru að riddarar anddyrisins skeiða nú fram á ritvöllinn sem aldrei fyrr og segja andstæðinga sérhagsmuna í landinu misskilja kerfið, eða bera bara ekkert skynbragð á það. Og það er auðvitað í anda Gamla testamentisins, og þeirrar aldagömlu íhaldssemi, að standa fastar á því en fótunum að auðlindir séu aðeins ætlaðar útvöldum eignamönnum sem fari betur með völdin en fáfróð alþýðan.

Verði hróflað við kerfinu, fari byggðirnar á hausinn. Segja einmitt þeir sem sjálfir færa kvótann, frá einum stað til annars, með því einu að lyfta vísifingri, og skeyta engu um byggðafestu og farsæld íbúanna á hverjum stað.

Tugmilljarða gróðinn, ár frá ári, er eina erindið. Fari króna af honum, klikki allt.

„Eina vörnin er að öskra. Eina ráðið er að afskræma. Og fara miskunnarlaust í manninn.“

Meginástæða mótshaldsins nú um stundir er auðvitað sú að eigendur valdsins hafa misst það úr höndum sér. Haukurinn í horni, er allt í einu á bersvæði. Allsnakinn. Og það er enginn lengur til að bera klæði á kroppinn.

Eina vörnin er að öskra. Eina ráðið er að afskræma. Og fara miskunnarlaust í manninn.

Fyrstu hreinu valdaskiptin á lýðveldistímanum skera svo hræðilega í auga íhaldsins að það er látið að því liggja að Formaður flokksins hafi notað peninga hreyfingarinnar til eigin nota – og keypt sér fasteignir fyrir formúguna. Og þetta segir einmitt flokksblaðið sem hefur fengið tíu milljarða afskrifaða hjá ríkinu til að halda sér á floti, og fær þess utan milljarðana í meðgjöf frá ofhaldinni útgerðinni. Viðskiptamódelið er betl á betl ofan. Annarra manna aur.

En þó er spillingin bara annarra. Það skal vera svo.

Ofangreindum sérhagsmunahreyfingum er þó vorkunn. Og í sjálfu sér er ekkert athugavert við það að valdaklíkur í landinu verjist breytingum sem kunna að hafa af þeim auðinn. Orðið er frjálst.

En sú var tíðin að þetta var bara kjökur á kajanum. Formaður LÍÚ var reglulega látinn kreista kjúkur yfir háu gengi, ellegar vondri veiðiráðgjöf. Og sultardropinn lak úr nefinu.

Núna hefur vel æfður grátkórinn tekið við. Og slagararnir hafa breyst í pönkaðar svívirðingar þar sem æran skal hafin af öllum andstæðingum. En þar fyrir utan er áberandi þessi dreissuga sjálfumgleði litlu kútanna sem telja öðrum ekki fært að fara með landsvöldin en lykilhöfum kapítalsins. Allra síst einhverjum gömlum kerlingum. Og kvenfyrirlitninguna leggur af liðinu.

Það er eftir öðru að laskaða hægrið harmar líka hlutinn sinn í þinghúsi landsmanna, enda skroppið saman í skinni sínu. Þar vatnar það músum af ótta við að missa fundaherbergið sitt, til viðbótar við annað afráð. Hvað lýsir stórlætinu betur? Flokkurinn eigi pleisið!

Í rökréttu framhaldi ætti hann líka að heimta gamalt fylgi sitt.