Svarthöfði hefur áhyggjur af Sjálfstæðisflokknum, já og Morgunblaðinu líka. Hallast hann helst að því að nauðsynlegt reynist að veita þingmönnum og fyrrverandi ráðherrum flokksins áfallahjálp vegna þess hve þungt breytt staða leggst bersýnilega á þetta fólk.
Vitaskuld hefur Svarthöfði fullan skilning á því að það hlýtur að vera óbærilegt áfall að vakna einn góðan veðurdag upp við það að allt er farið, allt horfið sem gaf lífinu gildi. Völdin farin, aðstoðarmennirnir gufaðir upp, enginn ritari til að sinna manni allan liðlangan daginn, hvort heldur sem er til að ná í fólk í síma eða sækja kaffi og með því. Meira að segja ráðherrabíllinn er ekki lengur til staðar, enginn ráðherrabílstjóri á vakt allan sólarhringinn. Það er varla að þetta vesalings fólk fái boð í opnun myndlistarsýninga lengur. Enginn hringir í það vegna þess að það hefur engin völd lengur. Þetta er áfall.
Fólk bregst samt misjafnlega við áföllum og sjálfstæðismenn hafa tekið þetta alveg óskaplega mikið inn á sig. Birtist þetta í því að þeir geta ekki hamið bræði sína og gremju yfir því að skipta allt í einu engu máli, vera bara valdalaus peð, og því ráðast þeir nú allt hvað af tekur á ríkisstjórnina og ráðherra hennar. Árásirnar á Ingu Sæland og Flokk fólksins eru til að mynda mjög gott dæmi um andstyggilegt einelti.
Jafnvel prúðasta fólk missir sig. Forsætisráðherra sá sér ekki fært að þiggja fundarboð frá forsætisráðherra Danmerkur sem barst með nokkurra klukkustunda fyrirvara og þá sprettur fram fallinn utanríkisráðherra Sjálfstæðisflokksins, Þórdís Kolbrún Reykfjörð Gylfadóttir, sem jafnan er kurteis og varkár í yfirlýsingum, og sakar forsætisráðherra um að „skrópa“ í vinnunni. Svona málflutningur er fyrrverandi utanríkisráðherra til minnkunar.
Svarthöfði veltir því fyrir sér hvernig forsætisráðherra hefði átt að komast til fundar í kóngsins Kaupinhöfn með svo skömmum fyrirvara? Eitthvað hefðu nú sjálfstæðismenn og Mogginn sagt ef leigð hefði verið einkaþota undir íslenska forsætisráðherrann.
Auk þess áttar Svarthöfði sig á því að verkefnin eru ærin hér heima fyrir forsætisráðherra sem tekur við þannig búi eftir óstjórn Sjálfstæðisflokksins undanfarin sjö ár að verkefnið minnir á rústabjörgun. Fyrrverandi utanríkisráðherra hefði kannski mátt eyða meiri tíma hér á Íslandi, jafnvel í kjördæminu sínu, í stað þess að flandra út um allar mögulegar og ómögulegar trissur í „embættiserindum“. Þá hefði Þórdís Kolbrún e.t.v. ekki þurft að flýja sitt gamla kjördæmi og leita ásjár í kjördæmi formannsins. Hugsanlega væri hún ekki óbreyttur og valdalaus þingmaður í stjórnarandstöðu eins og nú stefnir í.
Þá telur Svarthöfði að betur hefði farið á því hjá sjálfstæðismönnum og skrímsladeild flokksins í Hádegismóum að telja upp á 100, eða bara 86, áður en lagt var í herferðina gegn Ingu Sæland og Flokki fólksins vegna formsatriða varðandi skráningu í firmaskrá. Sú árás breyttist snarlega í bjúgverpil sem kom rakleitt aftur beint framan í skrímslin þegar upplýst var að Sjálfstæðisflokkurinn hafði gert sig „sekan“ um nákvæmlega það sem skrímslin sögðu hryllilegan glæp hjá Flokki fólksins. Það er svo sem ekkert nýtt að sjálfstæðismenn telji sig hafna yfir þær reglur sem þeir ætla öðrum að fara eftir.
Svarthöfði er á því að sjálfsagt sé og sanngjarnt að sjálfstæðismenn fái áfallahjálp til að vinna úr því mikla áfalli sem fylgir því að verða allt í einu valdalausir. Eftir fyrstu áfallahjálp er síðan mikilvægt að þeir fari í gegnum vandað lífsleikninámskeið og læri að takast á við þennan nýja veruleika sem þeir standa frammi fyrir. Það er nefnilega fátt sem bendir til þess nú að staða þeirra breytist mikið, að minnsta kosti ekki til batnaðar, og Svarthöfði má sem kunnugt er ekkert aumt sjá án þess að finna til djúprar meðaumkunar.
