Guðni skrifar grein í Morgunblaðið:
„Það er pólitísk upplausn sem ríkir um víða veröld. Hún hóf innreið sína hér með nýrri öld. Ísland stendur í miðri þessari hringiðu og flest þau grunngildi sem við studdumst við og trúðum á eru gleymd og grafin. Það er því ekki að undra að stjórnmálaflokkarnir standi valtir og eigi erfitt með að fóta sig. Allir með sama merki á enni og brjósti. Milljarðahugsun. Hvenær yfirtóku tröllin pólitíkina?“
Guðni segir að enginn nenni lengur að tala fyrir því sem telst smátt og fagurt, allt snúist um stórgróða. Með samningnum um evrópska efnahagssvæðið (EES) var landið galopnað og þar með var hingað hleypt inn erlendum aðilum sem vilja eignast íslenska náttúru og auðlindir landsins. Stjórnvöldin séu hætt að gefa bændastéttinni gaum, enda bændur engir milljarðamæringar. Það sama gildi um auðlindir á borð við laxveiðiár og vötn, náttúruperlur sem þó geta ekki skilað milljarða hagnaði og eru þar að auki í eigum bænda.
„Miklu stórkostlegra er að fá erlenda milljarða eða billjónir og fylla firðina af eldisfiski. Það er gróði og skapar atvinnu segir þingmaðurinn í kosningabaráttunni. Að virkja bæjarfossinn er einskis virði, en að fá tröllin með milljarðana til að setja upp vindmyllugarða og græða milljarða og leggja sæstreng til Evrópu. Að fá bóndann til að hætta að hokra og taka við milljörðum til að planta skógi yfir tún, holt og hæðir gefur milljarða, og bjargar heiminum. Loftslagsvandinn verður leystur á Íslandi.
Burt með kýrnar, sauðkindina og hestinn okkar, þessi gömlu húsdýr þau menga. Flytjum inn landbúnaðarvörurnar sem nú er gert í vaxandi mæli með frekjuna að vopni. Innflutt matvæli njóta forréttinda í búðinni. Auðmenn munu eignast bújarðirnar, vatnið þitt Freyja mín, fjöllin og auðnirnar. Að taka við ógnvænlegri mengun frá ESB, koltvísýringi og dæla ofan í hraunið í Hafnarfirði er milljarðamál. Milljarður er merkið á enni og brjósti nánast hvers manns í pólitík. Það þarf engan að undra þótt Sjálfstæðisflokkurinn hafi minnkað, hinir flokkarnir eru á sömu línu, eins og hálfgerð útibú eða systurflokkar svo fínna orð sé notað. Hér er bara eftirspurn eftir vinnuafli svo að dansinn kringum gullkálfinn verði áfram í hæstu hæðum.“
Um utanríkismál segir Guðni að nú séu flestir flokkar á sama máli um að taka þátt í stríðum erlendra þjóða og leggja þeim til peninga svo kaupa megi vopn. Efnahagsmálin snúist öll um hagvöxt og að auka landsframleiðsluna. Þetta skapaði þörf á vinnuafli og því fjölgaði erlendum ríkisborgurum mikið á fáeinum árum. Að óbreyttu verði helmingur landsmanna með erlendan ríkisborgararétt eftir 25 ár. Þessu fylgi svo álag á innviði og þörf fyrir fleiri íbúðir. Efnahagskerfið sé þanið og hagvöxtur greiði skuldir niður.
Guðni spyr hvort þetta sé það sem þjóðin vill og hvort einhver hafi haft fyrir því að fá afstöðu þjóðarinnar yfir höfuð. Nú stefni í að græðgin og krafan um stöðugan vöxt leiði til þess að Íslendingar verði minnihlutahópur í eigin landi eftir nokkra áratugi.
„Hefur þjóðin verið spurð um þessa stefnubreytingu nýrrar aldar? Hvorki í alþingiskosningum né í umræðu um Ísland græðginnar. Þjóðin er örugglega jákvæð að taka við duglegu fólki að utan. En það er ekki víst að hún sé til í að skipta um þjóð á næstu 25 árum. Hvers vegna koma allir þessir milljarðar til Íslands í laxeldið, í firðina, í vindmyllur á hólana, í hótel um allar Íslandsbyggðir? Hvers vegna eru bújarðir orðnar erlendum mönnum gullnáma? Hverjir eiga svo Ísland og ráða því árið 2050? Öllum er víst sama um þig, Freyja mín.“
