Áhugafólk um barnaskap fullorðins fólks fær mikið fyrir sinn snúð þessi dægrin við að fylgjast með átakanlegum tilraunum stjórnarandstöðunnar við að þyrla upp moðreyk í hverju málinu á fætur öðru.
Svarthöfði horfði fyrr í dag dolfallinn á þær Ingibjörgu Isaksen og Hildi Sverrisdóttur, þingflokksformenn Framsóknarflokksins og Sjálfstæðisflokksins, væla yfir því að ríkisstjórnin og einstaka þingmenn væru að spyrja áþekkra spurninga og jafnvel leggja fram mál sem væru áþekk þeim sem fyrri ríkisstjórn lagði áherslu á.
Vísaði Ingibjörg meðal annars til máls um orkuöryggi almennings sem Framsókn setti á oddinn og ný ríkisstjórn hefur tekið við keflinu.
Ekki var laust við að hugur Svarthöfða reikaði til skólalóðarinnar í Austurbæjarskóla forðum daga þar sem krakkarnir rifust í frímínútum um hver hefði uppgötvað tiltekna hljómsveit eða eitthvað fatamerki á undan hinum.
Veldur það Svarthöfða óneitanlega nokkrum áhyggjum að slíkur barnaskapur ómi nú í sal Alþingis frekar en á skólalóðum landsins.
Ættu ekki Ingibjörg og Hildur að fagna því að áherslur nýrrar ríkisstjórnar séu í takt við þeirrar eigin skoðanir í einhverjum málum? Til hvers er fólk yfirhöfuð í pólitík? Til þess að ná fram mikilvægum hugsjónarmálum eða til þess að slá sér á brjóst og skreyta sig einhverjum ímynduðum fjöðrum?