Sú var tíðin að vinstri flokkarnir á Íslandi klofnuðu oftar en þeir voru stofnaðir – og óvinafagnaðurinn sem ríkti þeim megin í pólitíkinni var sérstakt aðhlátursefni manna á meðal, ekki síst á meðal íhaldskarla á landinu sem áttu því láni að fagna að vera innan raða eins og sama flokksins sem hvorki mölur né ryð virtust geta unnið á.
Sjálfstæðisflokkurinn átti sitt fylgi. Hann gekk að því vísu, allt að sextíu prósenta stuðningi í borginni og naut einatt um fjörutíu prósenta hylli á landsvísu, svo einhver var nú tiltrúin og orðstírinn. Ástæðan var einkum og sér í lagi sú breiða ásýnd sem flokkurinn hafði lengi vel. Það gátu jafnt forstjórar og verkamenn samsamað sig flokknum, fyrir nú utan svo marga aðra sem kváðust kjósa hann af því að þeir hefðu hvorki áhuga né vit á stjórnmálum. En með því að kjósa þann eina og sama flokkinn væri almenningur alltént ekki að kasta atkvæði sínu á glæ. Það var tónninn svo víða. Og lengi vel.
Í öllu falli, hægrimenn stóðu saman og trúðu á vestræn gildi, einstaklingsfrelsi, lægri skatta og vildu báknið burt, þótt flokksvaldið hefði, undir niðri, engan raunverulegan áhuga á einkaframtaki og frjálsri samkeppni eins og dæmin og sagan sannar, því hvoru tveggja ógnaði útvöldum auðmönnum flokksins.
Nú eru hlutirnir að snúast við. Festan í íslenskum stjórnmálum er að færast yfir miðjuna með varanlegri fylgisaukningu Samfylkingarinnar sem sogar til sín meginfylgið á vinstri vængnum og af miðjunni, en á sama tíma blasir ólátagarðurinn við á hægra sviði stjórnmálanna. Þar rís nú hver sáttarhöndin upp á móti annarri, vinstrimönnum væntanlega til langþráðrar ánægju og gleði.
Trúverðugleikinn í íslenskum stjórnmálum hefur umpólast.
Gamli búttaði og sjálfsöruggi Sjálfstæðisflokkurinn heillar ekki lengur breiðfylkingu kjósenda. Hann hefur tapað erindi sínu að mati margra sem vilja jafnframt meina að hann svari hvorki kalli þess frjálslyndis né íhalds sem hann gat einu sinni sameinað í einni og sömu stefnuskránni.
„Hægrið hefur hvorki heimili né varnarþing. Og leggur svo að segja hvert á land á flótta.“
Frjálslyndið er farið í Viðreisn og að einhverju leyti líka í Samfylkinguna og íhaldið gerir hosur sínar grænar fyrir Miðflokknum sem aldrei fyrr. Og til þess að skemmta skrattanum enn frekar segja varaþingmenn Sjálfstæðisflokksins ýmist af sér þessi dægrin eða boða stofnun nýs og kræfari hægriflokks. Alltént má ekki annað ráða af orðum Arnars Þórs Jónssonar, fyrrverandi forsetaframbjóðanda sem segist vera orðinn langþreyttur á öllum þeim sósíaldemókratísku framsóknarflokkum sem eiga sæti á Alþingi, en fyrir vikið hafi almenningur tapað trúnni á pólitísku starfi í landinu. Allir flokkar sé eins – og í tilviki hægrimanna vanti einfaldlega borgaralega klassískan íhaldsflokk sem hafi raunverulegan áhuga á að lækka skatta, draga úr ríkisrekstri og minnka útgjöld til innflytjendamála.
Og hér talar auðvitað eindreginn hægrimaður sem er hundfúll yfir því að Sjálfstæðisflokkurinn hafi vikið sér undan sögulega hlutverki sínu og sé bara orðinn eins og hver annar Evrópuflokkur sem stefni að því að auka áhrif ESB með herðingu á EES-samningnum.
Akkúrat þessi er tónninn. Hægrið hefur hvorki heimili né varnarþing. Og leggur svo að segja hvert á land á flótta. Enn ein birtingarmynd þessa er að innan raða feyskna flokksins eru liðsmenn farnir að haga sér með allt öðrum hætti en áður. Þeir þétta ekki lengur raðirnar eins og var aðall gamla Sjálfstæðisflokksins – og aðrir öfunduðu hann út af – heldur hlaupa þeir nú hver af öðrum út undan sér. Fyrir vikið getur að líka margklofinn borgarstjórnarflokk og þingflokkinn sömuleiðis.
Er því svo komið að fyrrum prúðasti flokkur landsins virðist ekki lengur á vetur setjandi. Hann er farinn að haga sér eins og gamla villta vinstrið.
„Hægrið hefur hvorki heimili né varnarþing. Og leggur svo að segja hvert á land á flótta.“
