Mig langaði til að skrifa beiskan en beittan pistil um forsetakosningarnar og óska vinstri menningarelítunni til hamingju með sinn frambjóðanda og sigurvegara. Fátt vekur meiri óvinafögnuð hægri aflanna en að sjá vinstri menn fljúgast á. En svo hætti ég við það, enda tilgangslaust að fjasa yfir kosningaúrslitum.
Næst langaði mig til að skrifa um Real Madrid og meistaradeildina í ár. Mínir menn í Dortmund voru mikið betri en Spánverjarnir en tókst ekki að gera mark. Því fór sem fór og ég sat svekktur og bölvandi við sjónvarpið eftir leikinn. Hinir gulklæddu Þjóðverjar gengu grátandi af velli en spænskar fótboltabullur fögnuðu eins og venjulega.
Oftsinnis hef ég setið niðurbrotinn eftir knattspyrnuleiki þar sem Manchester United hefur unnið eða þýska landsliðið tapað. Lífið hefur kennt mér að sætta mig við orðinn hlut. Þegar dómarinn þeytir flautu sína í síðasta sinn er leiknum lokið.
Ég hlusta aldrei á umræður um úrslit kosninga eða knattspyrnuleikja vegna þess að þær eru algjörlega tilgangslausar. Nýafstaðnar forsetakosningar sýna glögglega hversu mikil gervivísindi stjórnmálafræðin er. Nokkrir álitsgjafar voru fastagestir í öllum fréttum og spjallþáttum um komandi kosningar í 2-3 mánuði. Þegar rýnt er í baksýnisspegilinn blasir við að spár þessara spekinga gengu engan veginn upp fremur en endalausar skoðanakannanir. Gáfulegar umræður þessara manna voru því gjörsamlega tilgangslausar og tímasóun.
Það eina sem skiptir máli eru úrslitin sjálf en ekki endalaust blaður sérfræðinga um væntanlegar eða nýafstaðnar kosningar. Forspárgildi skoðanakannana og álitsgjafa er sambærilegt við stjörnuspár vikublaða sem náðu hvað mestum vinsældum á liðinni öld. Í næstu kosningum ætla ég að setja mig í fjölmiðlabann og nota dýrmætan tímann í eitthvað nytsamlegra en innihaldslaust bull uppblásinna álitsgjafa með fína titla frá skrítnum háskólum.