Forsetakosningar standa nú yfir og eflaust margir sem eiga eftir að fara á kjörstað og hluti þessa hóps líklega enn óákveðinn. Sýn fólks á forsetaembættið hefur reynst nokkuð misjöfn í kosningabaráttunni en mörgum hefur verið tíðrætt um það að forsetinn eigi að vera sameiningartákn. Jón Trausti Reynisson fjölmiðlamaður og framkvæmdastjóri Heimildarinnar tekur undir það að vissu leyti en segir að forsetinn eigi helst ekki að ganga of langt í jákvæðni og viðleitni sinni við að sameina þjóðina.
Jón Trausti fylgdist með kappræðum þeirra forsetaframbjóðenda sem efstir hafa verið í skoðanakönnunum á RÚV í gærkvöldi og kom í kjölfarið með greiningu á þeim í færslu á Facebook-síðu sinni:
„Einn helsti kostur Guðna Th. Jóhannessonar sem forseta er að hann gengur ekki of langt í kröfunni um samstöðu og jákvæðni, heldur hefur skilning á heilbrigðri samkeppni hugmynda og hagsmuna,“ skrifar Jón Trausti í upphafi færslunnar og gerir síðan grein fyrir umræðum frambjóðendanna um hlutverk forsetans við að sameina þjóðina:
„Forseti geti verið sameinandi afl,“ sagði Katrín Jakobsdóttir réttilega um eitt af kjarnahlutverkum embættisins og kannski getu hennar til að sameina vinstri við hægri.
„Hvernig ætlum við að tryggja að við verðum ekki samfélag ólíkra hópa, heldur samfélag sem stendur saman?“ spurði Halla Hrund eftir að hafa bent á nokkur áþreifanleg vandamál.“
Þess má geta að þegar Baldur og Arnar Þór voru spurðir í kappræðunum um hvað væri helst að á Íslandi nefndu þeir ekki sundrungu. Baldur nefndi meðal annars vanda ungs fólks, vanda fólks með fíknisjúkdóma og vanda fólks með geðræn veikindi.
Arnar nefndi hins vegar helst erfiða stöðu heilbrigðiskerfisins, löggæslunnar og menntakerfisins.
Jón Trausti segir hina fjóra frambjóðendurna hafa litið framhjá því að íslenska þjóðin sé samsett af ólíkum hópum og það sé ekki endilega æskilegt að draga mikið úr því sem sundrar þessum hópum:
„En hvernig getum við hætt að vera ólíkir hópar, þegar við erum ólík og með ólíka hagsmuni, á ólíkum stað í lífinu og með ólíkar áherslur?“
Hann vísar í orð Jóns Gnarr í kappræðunum um að forsetinn verði að „tala hlutina upp“ og segir þau minna á erfiða tíma:
„Margir muna þessa orðræðu fyrir efnahagshrunið, að það þurfi að „tala upp“ krónuna, efnahagslífið og svo framvegis.“
Jón Trausti segir að íslenskt samfélag eigi ekki að drekkja sér í neikvæðni en of mikil jákvæðni þar sem sé litið framhjá því sem er að í samfélaginu sé ekki æskileg og það eigi líka við um jákvæðni forsetans:
