Á liðinni öld var Björn Afzelius einn frægasti tónlistarmaður Svía. Hann var sannfærður vinstri maður og samdi marga texta um kúgun og ofbeldisverk Vesturlanda í þriðja heiminum.

Ég fór einu sinni á tónleika hjá Birni í Gautaborg sem haldnir voru til stuðnings uppreisnaröflunum í Nikaragúa. Hann lýsti því yfir í upphafi að allar tekjur rynnu óskiptar til að kaupa vopn fyrir byltingaröflin. „Ég orðinn þreyttur á þessu væli um hjúkrunargögn og skólabækur,“ sagði hann. „Þessa menn vantar fyrst og fremst vopn og ég ætla að leggja mitt af mörkum. Án vopna vinnst enginn sigur!“ Svo fór að byltingaröflin undir stjórn Daníels Ortega unnu frækinn sigur með vopnunum sem Björn sendi til þeirra.

Mér datt þetta í hug á dögunum þegar íslensk stjórnvöld sögðust ætla að kaupa skotfæri fyrir Úkraínumenn. Einhverjir urðu til að mótmæla á þeim forsendum að Íslendingar væru vopnlaus og friðsæl þjóð. Rússar réðust inn í Úkraínu fyrir tveimur árum í þeim tilgangi að leggja landið undir sig. Þeir hafa gert sig seka um endurtekna stríðsglæpi gegn almennum borgurum. Natóríkin hafa tekið afstöðu með Úkraínumönnum í þessum átökum og sent þeim vopn. Ísland er hluti af Nató frá árinu 1949 og öllum skuldbindingum bandalagsins. Sumir forsetaframbjóðendur skilja þetta alls ekki. Þeir tala eins og Ísland sé óspjölluð ungmey á sveitaballi og geti verið hlutlaus þegar vel vopnaðir glæpamenn ráðast gegn Bjarti í Sumarhúsum. Án vopna tapa Úkraínumenn þessu stríði. Pútín stórkrimmi og hyski hans er alvarlegasta ógnin við heimsfriðinn í nútímanum. Þeir gæla við kjarnavopn eins og risavaxið reðurtákn og hóta að leggja veröldina í auðn. Þessir menn verða ekki stöðvaðir með friðarhjali og undirskriftasöfnunum heldur fallbyssum af bestu gerð. Það er því eðlilegt og rökrétt að senda Úkraínumönnum það sem þá vantar helst.