Síðustu 2-3 árin hafa dularfull veikindi gert mér lífið leitt. Nú liggur loksins greining fyrir eftir miklar rannsóknir. Mér var stungið inn í öll röntgenrör sem til voru í heilbrigðiskerfinu, blóð dregið og rannsakað og myndavéla-slöngum troðið inn í æðakerfið. Sýni voru tekin úr óaðgengilegum líffærum og rándýr meðferð loksins hafin.
Ég fór á minn gamla vinnustað Landspítalann á dögunum til að hitta lækninn. Á leiðinni upp á deildina hitti ég fyrir urmul af háleitum og glæsilegum hjúkkum og unglæknum með eld í augum. Sjálfur staulaðist ég eftir ganginum með stuðningi konu minnar og minntist gamalla tíma. Einu sinni hljóp ég léttilega um þetta sama hús með flaksandi hár og framtíðin var endalaus. Nú var ég kominn í annað hlutverk. Við settumst á biðstofuna og virtum fyrir okkur þetta heillandi spítalamannlíf sem sífellt endurnýjar sig.
Læknirinn tók okkur vel, skýrði út gang sjúkdómsins og meðferðina. Hann sagðist meira að segja hafa sagt sagt sjúkrasögu mína á nýlegri læknaráðstefnu í Stokkhólmi. Hugur minn fylltist óræðu stolti. Ég skildi að ég næði ekki lengra. Hátindur sjúklingsferilsins er að rata á „power point“ sýningu og vera viðfang á erlendu læknaþingi. „Tilfellið ég“ hafði vakið mikla athygli og margir varpað fram skemmtilegum spurningum. „Það vantaði bara eitt upp á þessa sjúkrasögu,“ sagði hann. „Það hefði verið skemmtilegra að geta klikkt út með niðurstöðum krufningar.“ Ég skildi hann vel og fann fyrir óljósri sektarkennd og dapurleika. Alla sjúklinga langar til að gera lækninum sínum til hæfis og mér fannst ég hafa brugðist. Eftir vandræðalega þögn tók konan mín af skarið og sagði: „Eigum við ekki að vera glöð yfir því að kallinn er enn þá lifandi og ókrufinn?“ Svona er stundum hægt að einfalda flókin mál.