Þessa vikuna eru haldnir Læknadagar í Hörpu með fjölda málþinga og fyrirlestra um helstu nýjungar í læknisfræði. Erlendir vísindamenn skína skært í kappi við viðurkennda íslenska gáfumenn. Mikið hefur verið fjallað um ónæmiskerfið og umhverfisáhrif á sjúkdóma og þroska einstaklingsins. Reynt er að svara spurningunni hvort erfðir eða umhverfi ráði mestu um persónuleika og hamingju fólks.
Í Brennu-Njálssögu drepur Sigmundur Lambason Þórð nokkurn Leysingjason. Hann hafði áður fóstrað Skarphéðinn Njálsson. Þórður bar sig svo mannlega á dauðastundinni að Sigmundur sagði ekki kynlegt að Skarphéðinn væri hraustur því að fjórðungi brygði til fósturs. Hann heldur því þannig fram að fóstrið eða umhverfið ráði að einum fjórða. Aðra eiginleika sína í lífinu sækir einstaklingurinn til foreldra sinna og nafns í þessum hlutföllum.
Algengt var í Íslendingasögum að börn væru tekin í fóstur. Njáll á Bergþórshvoli tók þrjá nafnkunna pilta í fóstur og unni þeim öllum meira en eigin sonum. Reyndar drápu synir hans einn þessara drengja á hroðalegan hátt svo að fóstrið varð honum til lítillar gæfu. Snorri Sturluson var tekinn í fóstur til vandalausra 3ja ára gamall og sat uppi með alvarlega tengslaröskun og tortryggni allar götur síðan. Kannski má rekja klaufaskap Snorra í mannlegum samskiptum til áhrifa fóstursins. Jónas Hallgrímsson var alinn upp hjá fjarskyldum ættingjum sínum og kom þaðan bæði feiminn og öryggislaus sem gerði hann síðar að þunglyndum og viðkvæmum alkóhólista.
Það er gaman að sitja á Læknadögum og hlusta á sprenglærða fræðimenn sanna að höfundur Brennu-Njálssögu hafði á réttu að standa í hávísindalegum efnum þótt hann hefði hvorki litið í smásjá né haft aðgang að internetinu.