Á dögunum fundust merkileg hnífapör frá Alþingishátíðinni 1930 í Frímúrarahúsinu. Slegið var upp blaðamannafundi og þessir dýrgripir afhentir Þjóðminjasafni. Upplagður og brosmildur starfsmaður safnsins hvatti fólk til að leita í fórum sínum að svipuðum hnífapörum sem enn þá væru á heimilum og gefa safninu. En hvað verður um hnífapörin frægu?
Þjóðminjasafnið nýtir sér risavaxið geymsluhúsnæði á Völlunum í Hafnarfirði. Þar er allt fullt af fornminjum sem teknir hafa verið úr kirkjum og híbýlum fólks og komið í geymslu. Í þessu lagerhúsnæði eru þúsundir fallegra útskorinna rúmfjala, aska, rokka og alls konar kirkjumuna. Þarna eru lækningatæki liðinna alda ásamt skartgripum, húsmunum og hnökkum og söðlum og verkfærum. Gripum horfinna kynslóða er safnað saman í smekklegar hillur með númeri og heiti.
Vandamálið er að þessir gripir koma aldrei fyrir sjónir almennings. Hnífapörin frægu munu fá stað í einhverri hillunni og þar munu þau sitja til eilífðarnóns. Þau eru jafntýnd þjóð sinni á Völlunum og þau voru í Frímúrarahúsinu forðum.
Einu sinni var Vatnsfjarðarkirkja við Djúp talin fallegasta kirkja landsins vegna listaverka sr. Hjalta Þorsteinssonar (1665-1754) sem prýddu hana. Ég kom í kirkjuna á dögunum og við blasti allsber kirkja sem búið var að rýja öllum gersemum. Myndir sr. Hjalta voru allar komnar í dyblissuna á Völlunum. Sama máli gegnir um aðrar sveitakirkjur. Altaristöflur og prédikunarstólar eru komnir suður í geymsluna og eftir stendur munaðarlaust kirkjuskipið. List sr. Hjalta á jafnmikið erindi til almennings á okkar tímum og áður. Ég vil skora á kirkjuræningja Þjóðminjasafns að skila aftur ómetanlegum gersemum fyrri alda og gera þannig kirkjur landsins að lifandi söfnum. Þessi stefna að safna öllum þjóðargersemum landsins í lokaða dyblissu í Hafnarfirði er menningarfjandsamleg.