Í Ljósvíkingi Halldórs Laxness kynnist Ólafur Kárason öðrum sveitarómaga, Jósef að nafni. Einhverju sinni heyrði Ólafur þennan gamla mann gráta beisklega vegna óréttlætis heimsins. Laxness segir í þessu samhengi að “grátur gamalla manna sé sá einni sanni grátur.” Sigurður Breiðfjörð talaði um táraprúða menn en Jónas Hallgrímsson vildi kalla þá þá grátfagra.
En fleiri gráta beisklega en gamlir menn. Engir eru eins grátfagrir og Ferðamálastofa og Samtök fyrirtækja í ferðaþjónustu. Fjöldi ferðamanna á Íslandi hefur margfaldast. Fjárfesting í ferðaiðnaði fer með himinskautum. En hvort sem ferðamenn eru margir eða fáir er grátið beisklega í sjónvarpsfréttum af mikilli táraprýði.
Þessa dagana er kvartað hástöfum undan lítils háttar samdrætti ferðamanna í sumar. Grátandi ferðaforkólfar segja milli ekkasoganna að það sé Grindavíkurgosinu og verðlagi í greininni að kenna. Látið er í veðri vaka að bráðum verði skellt í lás vegna lítillar aðsóknar eins og á kóvíðtímunum. Fólk horfi á spúandi eldfjall í byggð og veigri sér við að koma. Erlendir ferðamenn vilji ekki borga 10 -20 evrur fyrir einn bjór. Krafist er mótaðgerða. Auðvitað eiga íslensk stjórnvöld að halda gosóróanum á Suðurnesjum leyndum og niðurgreiða bjór ferðamanna.
Á sama tíma heyrast fréttir utan úr heimi þar sem amast er við ferðamönnum. Íbúar á Mallorka kasta tómötum að túristahótelunum. Sagt er að samfélögin beri ekki lengur þennan mikla fjölda gesta. Íbúafjöldi Ísafjarðar margfaldast oft á hverju sumri þegar 3-4 skemmtiferðaskip liggja samtímis við bryggju með 10000 farþega. Þola Vestfirðir þennan ágang? Hver eru þolmörkin? 3 milljónir ferðamanna? 4 milljónir ferðamanna? Fimm?
Grátkór ferðamálastofu vill taka við öllum ferðamönnum sem hingað vilja koma. Náttúran þolir allt nema kannski utanvegaakstur og kúkandi ferðamenn á víðavangi. Ferðamannastraumur til Íslands verður alltaf sveiflukenndur af mörgum ástæðum. Það hefur aldrei gefist vel á Íslandi að gráta of mikið í beinni útsendingu. Jósef niðursetningur grét þar til hann dó og öllum var sama.