Bílaumboðin birta þessa dagana sölutölur nýrra bíla. Öllum til furðu eru helstu tíðindin hrun í sölu rafmagnsbíla.
Sjálfur skil ég vel að fólk afþakki rafmagnsbílana.
Fyrir ári síðan ákváðum við hjónin að kaupa rafknúinn bíl til að vera umhverfis- og vinstri græn og kynntumst um leið drægnikvíðanum í sinni verstu mynd. Drægni- eða hleðslukvíði einkennist af stöðugum áhyggjum af rafgeymi bílsins. Kemst ég í næsta hleðslutæki? Hvar er næsta hleðslutæki?
Í sambýli við rafmagnsbíl þarf að taka þurfti tillit til ótal umhverfisþátta. Kalsaveður, rigning, útvarp, miðstöð, þurrkur og mikill farangur minnka akstursdrægni bílsins til mikilla muna. Við vorum stöðugt að reikna út hversu langt við kæmumst á geyminum áður en hann tæmdist. Drægnikvíðinn varð smám saman að illa skilgreindri martröð eða þráhyggju. Mig dreymdi á nóttum að ég væri staddur uppi á Hellisheiði á rafmagnslausum bíl í hríðarkófi og enginn kæmi mér til bjargar. Smám saman snerist lífið ekki um annað en kílómetrastöðuna á mælinum og hleðslustöðvar. Allar ferðaáætlanir miðuðust við nokkurra klukkustunda hleðslustopp á yfirfullum stöðvum. Smám saman hættum við að fara upp fyrir Elliðaár.
Ég reyndi að ræða þetta við nokkra rafbílaeigendur en fékk einungis hrokafull viðbrögð „Þetta er ekkert mál!“ „Bara að redda sér öllum hleðslustöðvaröppunum!“ Fólk sagði að ég væri bara tæknifatlaður. Allt kom þó fyrir ekki.
Eftir sex mánaða hleðsluþráhyggju með tilheyrandi kvíðaköstum og svefnleysi ákváðum við að selja rafmagnsbílinn og kaupa okkur heiðarlegan bensínbíl. Viðskiptin gengu upp og ég keyrði brosandi inn á næstu bensínstöð og tók utan um bensíndæluna eins og gamlan vin. Svo lagði ég af stað hringinn í kringum landið frjáls eins og fuglinn minnugur orða Egils afa mín Skallagrímssonar: Góð geðheilsa er rafbíl betri.